قیمت کم و کارکرد عالی پلی(وینیل کلراید)، pvc را یک پلاستیک جالب و بسیار مناسب برای طیف وسیعی از کاربردها می¬سازد. بعد از اتیلن، pvc در دنیا بیشترین مصرف را به عنوان مواد سنتزی دارد، مقاومت pvc در برابر گرما و نور کم است و در معرض نور و گرما دست خوش خود کاتالیستی واکنش آزاد کردن هیدرو کلریک اسید در طول استفاده از آن می¬شود که در نتیجه آن پلی¬ان¬های مزدوج تشکیل می¬شوند که باعث رنگی شدن و تغییرات اساسی در خواص پلیمر می شود. از طرفی این اسید آزاد شده آثار زیانباری بر سلامت موجودات زنده دارد و می¬تواند در آب¬های زیرزمینی نفوذ کند یا تولید باران اسیدی نماید. بنابراین یک پیش نیاز برای کارکرد خوب pvc در بسیاری از کاربردها و جلوگیری از آثار مخرب آن بر محیط زیست، مقاوم کردن آن در برابر خورشید است. برای این منظور پایدار کننده¬های نوری به پلیمر افزوده می¬شوند اما در اکثر پایدارکننده¬هایی که تاکنون مورد استفاده قرار گرفته اند فلزات سنگینی مانند سرب و قلع به کار رفته اند که خطر جدی برای محیط زیست محسوب می¬شوند. در این پژوهش ما بر آن شدیم تا از مشتقات فنیل اوره به عنوان پایدار کننده¬ی نوری برای پلی(وینیل کلراید) امولسیونی استفاده کنیم، بنابراین این مشتقات را از آنیلین¬های استخلاف شده سنتز و شناسایی نموده و از این ترکیبات به عنوان پایدار کننده نوری همراه با pvc نرم استفاده کردیم و تاثیر این ترکیبات با روش-های ft-ir، تست کشش مکانیکی و اندازه گیری درصد کاهش وزن در اثر نور دیدن بررسی شد که نتیجه ی حاصله حاکی از موثر بودن این ترکیبات به عنوان پایدار کننده نوری برای pvc نرم می باشد که فلزات سنگین در آن ها به کار نرفته است و کاملا سازگار با محیط زیست می¬باشند.