هدف پژوهش حاضر تعیین اثرات سه برنامه تمرین تناوبی شدید (hit) بر عملکرد هوازی و بی¬هوازی دختران اسکیت باز سرعت بود. به این منظور 20 اسکیت باز زن تمرین کرده با میانگین سن 2.3±18.3 سال؛انتخاب و به چهار گروه 5 نفری (3 گروه تجربی با سه روش hit متفاوت و یک گروه کنترل) تقسیم شدند. پیش و پس از برنامه تمرین، آزمودنی ها آزمون فزاینده برای تعیین vo2max و vvo2max و نیز آزمون tmax را اجرا کردند. اوج و میانگین برونده توان مطلق و نسبی با آزمون وینگیت 30 ثانیه ارزیابی شد. اجرای 300 و3000 متر اسکیت نیز سنجیده شد. برنامه تمرین در گروه های تجربی به مدت 3 هفته و 3 جلسه در هفته اجرا شد. برنامه تمرین گروه تجربی 1 (ghit1) شامل 6، 8 و 10 وهله 1 دقیقه ای دویدن روی نوارگردان با شدت%100vvo2max و 3 دقیقه استراحت بین هر وهله به ترتیب در هفته های اول، دوم و سوم بود. گروه های تجربی 2 (ghit2) و تجربی 3 (ghit3) همین برنامه را به ترتیب با شدت های %115 vvo2max و%130 vvo2max اجرا کردند. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس(anova) یک طرفه و آزمون تعقیبی lsd استفاده شد. نتایج نشان داد پس از تمرین، vo2max در هر سه گروه افزایش معناداری داشت که این افزایش در گروه ghit1 نسبت به گروه های ghit3 و گروه کنترل و در گروه ghit2 نسبت به گروه کنترل معنادار بود. هم¬چنین vvo2max در هر سه گروه افزایش معناداری داشت که هر سه گروه اختلاف معناداری با گروه کنترل داشتند، با این حال اختلاف معناداری در بین سه گروه دیده نشد. اجرای 300 متر در هر سه گروه بهبود داشت که بین میزان بهبود اجرای 300 متر ghit2 و ghit3 اختلاف معناداری دیده شد. میانگین برونده توان مطلق و نسبی در هر سه گروه افزایش داشت که افزایش در هر سه گروه نسبت به گروه کنترل معنادار بود و اختلاف معناداری بین سه گروه در این متغیر دیده نشد. مقادیر tmax، اجرای 3000 متر و اوج برونده توان مطلق و نسبی افزایش معناداری نشان نداد. نتیجه این که یک دوره تمرین اینتروال شدید(hit) با توجه به حجم کم آن (6 تا10 وهله 1 دقیقه ای در هر جلسه و 3 دقیقه ریکاوری فعال بین هر وهله) موجب بهبود اجرای هوازی و بی¬هوازی اسکیت بازان زن تمرین کرده شد. بنابراین، در این گروه از ورزشکاران برای افزایش سرعت و توان هوازی به ترتیب می توان از تمرین اینتروال شدید(hit) با شدت %130 vvo2max و %100vvo2max بهره جست.