موضوع مورد بحث در این پایان نامه هوشنگ ظریف، یکی از معلمان و نوازندگان چیره دست تار معاصر ایران است. نقش ایشان در دو عرصه ی آموزش و اجرای موسیقی از دهه ی چهل تا هفتاد مبحث اصلی این پژوهش است. در این تحقیق از دو روش مطالعات اسنادی و میدانی (به صورت مصاحبه) بهره گرفته شده است. ظریف در زمینه ی آموزش موسیقی در دو جهت اصلی اثرات مهمی را برجای گذاشته است. نخست در همراهی با گفتمان مورد حمایت دوران (در شکل دهی یک ردیف جامع) به عنوان یکی از شخصیت های مهم در ترویج ردیف موسی معروفی در مراکز آکادمیک به ویژه پس از انقلاب اسلامی نقش ارزنده ای را ایفا نموده است. دیگر تأثیر وی در آموزش نوازندگان برجسته ی تار معاصر ایران از جمله حسین علیزاده است. علاوه بر فعالیت در حوزه ی آموزش، وی در زمینه ی اجرای موسیقی ایرانی ضمن داشتن سبکی خاص در نوازندگی یکی از کوشاترین چهره های دهه های مذکور به شمار می آید. او یکی از ارکان ثابت گروه تأثیرگذار فرامرز پایور بوده، که بی شک همراهی و انضباط شخصیتی وی در ثبات و تأثیری گذاری این گروه غیر قابل انکار است. گروهی که از بینش اجرایی خاصی در معرفی موسیقی ایرانی برخوردار بود.