هدف کلی این پژوهش بررسی رابطه بین اهداف تدریس اعضای هیات علمی و دستاوردهای تحصیلی دانشجویان دانشگاه شیراز بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه اعضای هیأت علمی و دانشجویان دانشگاه شیراز بود که با استفاده از روش نمونه گیری "تصادفی طبقه ای ساده" تعداد 236 عضو هیات علمی انتخاب شدند و برای نمونه گیری از دانشجویان و بر حسب فرمول کوکران تعداد 375 نفر برآورد گردید که با توجه به تعداد اعضای هیات علمی، به ازای هر عضو هیات علمی، 2 دانشجو انتخاب گردیدند که در مجموع 472 نفر را شامل شدند. ابزار تحقیق شامل دو مقیاس اهداف تدریس (آنجلو و کراس، 1993) و دستاوردهای دانشجویان (تام، 2004) بود. یافته های پژوهش نشان داد که 1) هدف تدریس غالب اعضای هیات علمی دانشگاه شیراز، پرورش مهارتهای سطح برتر تفکر دانشجویان می باشد. 2) دستاوردهای دانشجویان از تحصیل از سطح کفایتِ مطلوب پایین تر هستند اما در سطح کفایتِ قابل قبول ارزیابی شده اند. 3) بین اهداف تدریس اعضای هیات علمی و دستاوردهای دانشجویان از تحصیل رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. 4) هدف تدریس پرورش مهارت های سطح برتر تفکر دانشجویان، پیش بینی کننده مثبت و معنادار دستاورد حرفه ای، دستاورد فردی، دستاورد آموزشی و دستاورد عقلانی می باشد. 5) هدف تدریس مهارت های اساسی موفقیت تحصیلی پیش بینی کننده مثبت و معنادار دستاورد حرفه ای و دستاورد عقلانی می باشد اما پیش بینی کننده معنادار دستاورد فردی و آموزشی نمی باشد. 6) هدف تدریس دانش موضوعی پیش بینی کننده مثبت و معنادار دستاورد حرفه ای می باشد اما پیش بینی کننده معنادار دستاوردهای فردی، آموزشی و عقلانی نمی باشد. 7) هدف تدریس ارزش های تحصیلی پیش بینی کننده مثبت و معنادار دستاورد فردی می باشد اما پیش بینی کننده معنادار دستاوردهای حرفه ای، آموزشی و عقلانی نمی باشد. 8) هدف تدریس آماده سازی شغلی پیش بینی کننده مثبت و معنادار دستاورد عقلانی می باشد اما پیش بینی کننده معنادار دستاوردهای فردی، آموزشی و حرفه ای نمی باشد. 9) هدف تدریس رشد فردی پیش بینی کننده منفی و معنادار دستاورد عقلانی می باشد اما پیش بینی کننده معنادار دستاوردهای فردی، آموزشی و حرفه ای نمی باشد.