روش¬های توانبخشی مختلفی در درمان آسیب¬های نخاعی، اعم از تمرینات توانبخشی، کار درمانی، تحریک الکتریکی عملکردی (fes) وجود دارد. عامل نوروتروفین مشتق شده از مغز (bdnf) فراوان¬ترین عامل نروتروفینی در مغز و نخاع است که نقشی تنظیمی در تمایز نورونی، شکل پذیری سیناپسی، بقای سلول عصبی را ایفا می¬کند. از این رو هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر تمرینات سنتی و تمرینات با حمایت وزن (bwst) بر میزان تغییرات عامل نوروتروفیک مشتق شده از مغز (bdnf) سرمی، عملکرد حسی- حرکتی و کیفیت زندگی در افراد پاراپلژی می¬باشد. بدین منظور تعداد 17 نفر از افراد مبتلا به ضایعه نخاعی پاراپلژی با دسته بندی asia a, b با میانگین سنی 793/1±53/32 سال، قد 658/1±71/175 سانتی¬متر، وزن 442/2±59/71 کیلوگرم، شاخص توده بدنی (bmi) 828/0±18/23 کیلوگرم بر متر مربع و درصد چربی بدن 941/0±84/23 از افراد در دسترس و داوطلب همکاری به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. این آزمودنی¬ها بر اساس نمره حسی و حرکتی انجمن ضایعه نخاعی آمریکا (asia) به دو گروه تمرین bwst (10 = n) و گروه تمرین سنتی (7 = n) تقسیم شدند. آزمودنی¬ها در یک دوره 12 هفته¬ای، 4 جلسه در هفته شرکت کردند. تمرینات bwst شامل 15 دقیقه¬ گرم کردن روی دوچرخه ثابت و سپس 45 دقیقه تمرین با 50% وزن بدن روی دستگاه نوارگردان و در آخر 10 دقیقه تمرینات سرد کردن بود و در هر هفته 10% به وزن تحمل شده اضافه می¬شد. تمرینات سنتی شامل یک زمان 15 دقیقه¬ای گرم کردن روی دوچرخه ثابت و 45 دقیقه تمرینات کششی حس عمقی، انجام حرکات در دامنه حرکتی کامل، fes و 10 دقیقه سرد کردن بود. . قبل از شروع اولین جلسه تمرین و پس از آخرین جلسه تمرین در حالی که آزمودنی¬ها ناشتا بودند، از هر نفر 5 سی سی خون گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده¬ها از آزمون t- مستقل برای تغییرات بین گروهی استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد گروه تمرینات با حمایت وزن (bwst) در مقایسه با گروه تمرینات سنتی، کاهش معنی¬داری(009/0p = ) در غلظت bdnf و همچنین تفاوت معنی¬داری از نظر عملکرد حسی (003/0p=) و حرکتی (000/0p=) داشته است. از طرف دیگر تفاوت معنی¬داری در کیفیت زندگی از نظر جسمی و(313/0=p) روانی (257/0=p)بین دو گروه وجود نداشت. در نتیجه، تمرینات bwst در مقایسه با تمرینات سنتی می¬تواند باعث کاهش bdnf و بهبود حس و حرکت در افراد پاراپلژی شود.