دیوان سالاری یکی از شاخصه های بنیادی در استخوان بندی نظام سیاسی در هردوره تاریخی بوده است. حضور عناصر متفاوت در این شاکله زمینه کشاکش ها و درگیری های سیاسی و در کنار آن جناح بندی دیوان سالاری را فراهم کرده که از دیرباز بخشی از معضلات تشکیلات اداری حکومت ها را به خود اختصاص داده است. از این رو تیموریان هم 782_912ق/1370- 1507 م از این امر مستثنی نبودند . اگر چه تیموریان خود ترک نژاد بودند اما حضور دو عنصر ترک و ایرانی و تشدید نقش ترکان مخصوصاً امیر علیشیر نوایی در نظام اداری اواخر تیموریان یعنی دوران سلطان حسین بایقرا(911_873 ق) سبب شد تا کشاکش های سیاسی در این دوره شتاب گیرد. از این رو حضور و نفوذ همزمان تاجیکان از جمله نظام الملک خوافی و سایر دیوان سالاران از این طیف و ترکان در رأس تشکیلات اداری سلطان حسین بایقرا سبب درگیری و جناح بندی دیوان سالاری میان این دو عنصر شده است, بیشترین تأثیر و پیامد فرهنگی این جناح بندی در تاریخ نگاری این دوره ملموس و محسوس است. این پژوهش در صدد بررسی جناح بندی دیوان سالاری در دوره سلطان حسین بایقرا و شناساندن پیامد های فرهنگی این موضوع در عصر سلطان حسین بایقراست. در این پژوهش موضوعاتی چون: دیوان سالاری و اتهامات مالی, دیوان سالاری و توطئه های خانوادگی, رابطه جریان های تاریخ نویسی و مورخان با جناح بندی دیوان سالاری , نقش پررنگ امیر علیشیر نوایی در ماهیت دیوان سالاری عصر سلطان حسین بایقرا و نیز تأثیر نفوذ عبدالرحمن جامی بر جریان دیوان سالاری مورد بحث و بررسی قرار می گیرند . در این پژوهش از روش توصیفی – تحلیلی و منابع کتابخانه ای استفاده شده است.