قابلیت نوآوری را مجموعه ای از توانمندساز ها تشکیل می دهند که محرک اصلی نوآوری در محیط کسب و کار هستند. به منظور ارتقاء قابلیت نوآوری شرکت ها ابتدا نیاز دارند سطح بلوغ خود در آن قابلیت ارزیابی و سپس حوزه های نیازمند بهبود برای ارتقاء به سطوح بالاتر بلوغ شناسایی نمایند. در پاسخ به این مسائل، تحقیق حاضر چهارچوبی پویا برای بررسی روابط علّی میان پنج توانمندساز (آنچه شرکت بایستی انجام دهد) و نتایج نوآوری (آنچه که نوآوری حاصل می نماید) و اثر آنها بر یگدیگر در گذر زمان، ارائه نموده است. این چهارچوب در شرکت متالوژی پودر مشهد مورد مطالعه قرار گرفت. به منظور جمع آوری داده های تحقیق از پرسشنامه به همراه مصاحبه استفاده شد. پاسخ دهندگان در طی دو مرحله قابلیت نوآوری شرکت را ارزیابی و چگونگی روابط بین اجزاء آن را مشخص نمودند. چهارچوب انتخابی تحقیق مبتنی بر مدل تعالی سازمان efqm و اجزای آن منطبق با حوزه های نوآوری در سازمان بود. اجزاء اصلی مدل را پنج توانمندساز اصلی (رهبری، استراتژی نوآوری، کارکنان، شراکت ها و منابع، و فرآیند نوآوری) و مجموعه ای از نتایج نوآوری تشکیل دادند. با استفاده از روش دیماتل روابط و شدت نفوذ بین توانمندساز ها و نتایج نوآوری استخراج گردید و با این پیش فرض که افزایش در مقدار توانمندسا زها باعث دستیابی به نتایج نوآوری بیشتر و سرانجام بالا رفتن شاخص قابلیت نوآوری می گردد، مدل پویای قابلیت نوآوری ایجاد شد. به کمک مدل سازی پویایی سیستم و معرفی شاخص قابلیت نوآوری امکان ارزیابی سطح بلوغ و برنامه ریزی اثربخش تر در دست یابی به نتایج نوآوری در دوره ای از زمان فراهم شد. در آخر از طریق شبیه سازی مدل ایجاد شده چند استراتژی جایگزین مورد آزمون قرار گرفت تا در واقع قبل از اجرای آنها نتایج راه کارهای بهبود در شاخص قابلیت نوآوری و ارتقاء سطح بلوغ آن بررسی گردد.