بیشترین محدودیت های وزنی رایج نواحی اطینان هستند که نسبتهایی میان وزن ها مطابق یک بازه مشخص اعمال می کنند. نواحی اطمینان به دو نوع دسته بندی می شوند: نواحی اطمینان نوع 1 (ari) نواحی اطمینان نوع 2 (arii) ari کرانهایی روی نسبت وزنهای ورودی ها و خروجی ها معین میکند. در حالی که arii روی نسبت هایی که وزن های ورودی ها و خروجی ها را پیوند می دهند کرانهایی را معین می کند. مدلهای dea با استفاده از ari موفق به ماکسیمم کردن کارایی نسبی می شوند اما در حضور arii ممکن است نشدنی شوند و یا کارایی نسبی را کم برآورد کنند. در این تحقیق در مورد مشکلاتی که می تواند در وقوع arii رخ دهد بحث می شود و یک مدل غیر خطی جدید پیشنهاد شده که بر این مشکلات غالب می شود. دوآل مدل نیز شرح داده میشود که قادر است زمانی که بده بستانهای میان ورودی ها و خروجی ها مشخص می شود کارایی نسبی را ارزیابی کند.