در شبکه برق، نقش سیستم انتقال در تأمین بار مورد نیاز مصارف مختلف، نقشی اساسی و انکارناپذیر است. با افزایش روزافزون مصرف بار، برنامه¬ریزی برای توسعه سیستم انتقال باید به گونه¬ای باشد که ضمن برآوردن قیود و ملزومات فنی و اقتصادی، توان تولیدی را نیز به مراکز بار انتقال دهد که همین موضوع هدف اصلی برنامه¬ریزی توسعه انتقال یک شبکه می¬باشد. در سیستم¬های سنتی و انحصاری، برنامه¬ریزی توسعه شبکه انتقال به صورت متمرکز و همراه با برنامه¬ریزی توسعه تولید انجام می¬شود. با وقوع پدیده دگرنظمی و تغییر چارچوب¬های مرسوم برنامه¬ریزی، عرصه¬های متعددی فراروی طراحان سیستم قدرت گشوده شده است. فراهم نمودن دسترسی عادلانه، ایجاد محیط رقابتی، حداقل نمودن ریسک سرمایه¬گذاری، حداقل نمودن هزینه¬های سرمایه¬گذاری و بهره¬برداری، افزایش قابلیت اطمینان و لحاظ نمودن شرایط واقعی شبکه اهداف مختلفی هستند که در توسعه شبکه انتقال در محیط¬های جدید پیگیری می¬شوند. شاخص¬ترین و بارزترین تفاوت میان برنامه¬ریزی توسعه انتقال محیط¬های انحصاری و رقابتی آن است که در محیط¬های انحصاری به دلیل آنکه تنها یک نهاد به عنوان نهاد مرکزی نقش تصمیم¬گیری و اجرا دارد، کلیه برنامه¬ریزی¬های توسعه شبکه اعم از توسعه تولید و توسعه انتقال را به صورت یکپارچه انجام می¬دهد، در صورتی که در محیط رقابتی، برنامه¬ریزی توسعه هر بخش، به صورت مجزا انجام می¬شود. از دیگر تفاوت¬های مهم دو محیط، می¬توان به تابع هدف آن¬ها اشاره کرد که تابع هدف محیط¬های انحصاری براساس یافتن حداقل هزینه است در حالی که در محیط¬های رقابتی تابع هدف بر اساس یافتن حداکثر سود تعریف می¬شود. روش پیشنهادی در این رساله مبتنی بر نگاه سناریویی است که در هر سناریو به طور مجزا برنامه¬ریزی توسعه انتقال با توجه به رفتار تولیدی gencoها مورد بررسی قرار می¬گیرد و در نهایت با تعریف شاخص-هایی مناسب¬ترین سناریو جهت توسعه انتخاب می¬شود.