شوری یکی از موانع و محدودیت های کشت انگور در مناطق خشک و نیمه خشک به شمار می آید. در این مطالعه ی اکوفیزیولوژیکی، فاکتورهای فیزیولوژیکی دو ژنوتیپ انگور (قره اوزوم و حسینی) رشد یافته در دو منطقه متفاوت از نظر شرایط اکوفیزیولوژیکی (دول دیزج و صوفی) بررسی گردید. همچنین پاسخ رشد این ژنوتیپ ها به سطوح مختلف شوری مطالعه شد. نتایج نشان داد که میزان سدیم و کلر خاک، برگ و دمبرگ در طی ماه های مختلف رویشی در هر دو منطقه سیر صعودی داشت اما بیشترین انباشتگی یون سدیم و کلر مربوط به منطقه دول دیزج بود. میزان انباشتگی پتاسیم خاک، برگ و دمبرگ ارقام مورد مطالعه در طی ماه های مختلف رویشی در هر دو منطقه سیر نزولی داشت. در مطالعه ی فیزیولوژیکی، گیاهان در شرایط هیدروپونیک کشت و 5 تیمار nacl (0، 25، 50، 75 و 100 میلی مولار) اعمال شد. برای بررسی تأثیر تنش شوری، میزان یون های سدیم، پتاسیم، کلر و نیترات در ریشه و اندام هوایی گیاه اندازه گیری شد. میزان اسمولیت های سازگار شامل قند های محلول، پرولین و گلایسین بتائین نیز اندازه گیری شد. علاوه بر این محتوای نسبی آب برگ، رنگیزه های فتوسنتزی و فتوسنتز نیز اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که تحت شرایط شوری میزان یون های کلر و سدیم در هر دو ژنوتیپ در تمام قسمت های گیاه افزایش یافت. میزان یون های نیترات و پتاسیم در تمام اندام های مورد مطالعه در هر دو ژنوتیپ کاهش یافت. همچنین میزان اسمولیت های سازگار در برگ و ریشه هر دو ژنوتیپ افزایش یافت. همچنین با افزایش شوری، محتوای نسبی آب، میزان کلروفیل و فتوسنتز کاهش می یابد. با توجه به نتایج بدست آمده در این مطالعه ژنوتیپ قره اوزوم تحمل نسبی بیشتری نسبت به ژنوتیپ حسینی در شرایط شوری دارا میباشد.