بدلیل مزایای متعدد، توسعه احداث نیروگاههای کوچک و پراکنده در کنار مراکز مصرف، یکی از سیاستهای مورد توجه دولتها میباشد. در جمهوری اسلامی ایران هم، وزارت نیرو در سال 1387، مجموعه مشوقهای خود برای ترقیب بخش خصوصی به سرمایهگذاری در احداث نیروگاههای پراکنده را اعلام نمود، ولی تاکنون تنها 3.5% سرمایهگذاران وارد شده به این صنعت، موفق به راه اندازی این کسب و کار شده اند و بقیه یا از ادامه کار منصرف شده و یا با مشکلات اساسی جهت ادامه کار مواجه می باشند. هدف این تحقیق، شناسایی و ارزیابی میزان ریسک های موجود در سرمایه گذاری در تولید پراکنده برق کشور به منظور مدیریت آنها و ارائه راه کارهای مقابله با عدم قطعیت های گسترده و ریسک های متنوعی که ســرمایه گذاران با آن مواجه اند، می باشد. در این تحقیق پس از بررسی مبانی نظری مدیریت ریسک، ابتدا با بررسی ادبیات موضوع و مصاحبه با خبرگان، 65 ریسک در حوزه ی سرمایه گذاری برای احداث نیروگاه های پراکنده شناسایی شده است. سپس با استفاده از ابزار پرسشنامه، نظرات سرمایه گذاران، مشاوران سرمایه گذاری و مسئولین دولتی مرتبط با این صنعت در خصوص میزان احتمال وقوع این ریسک ها و همچنین میزان اثرگذاری آنها بر نتایج پروژه های سرمایه گذاری، برای مراحل مختلف اخذ مجوز، تامین مالی، تامین تجهیزات، نصب و بهره برداری، اخذ شده است. جامعه آماری تحقیق، 92 نفر از افراد و شرکت های فعال در این صنعت هستند که در دوره زمانی 1387 لغایت 1392، فرایندهای ورود به این صنعت را آغاز کرده و نسبت به اخذ مجوزهای لازم اقدام نموده اند. با محاسبه امتیاز هر ریسک، ریسک های مربوط به تامین مالی شامل، افزایش پیش‏بینی نشده نرخ ارز، عدم موافقت بانک با اعطای تسهیلات بانکی ، ناکافی بودن نقدینگی صنعت برق، زمان بر بودن دریافت تسهیلات و گشایش اعتبارات اسنادی و محدویت‏های پیش‏بینی نشده برای تهیه و خارج نمودن ارز، مهم ترین ریسک های این کسب و کار بودند و ریسک های مربوط به مراحل اخذ مجوز و نصب، به عنوان کم اهمیت ترین ریسک ها شناسایی شدند. در ادامه، راهکارهایی برای مدیریت ریسک های پر اهمیت ارائه شده است.