در این پژوهش محقق سعی کرده است که توصیفی ساختاری از گویش بهده¬ای ارائه کند، روستای بهده در نزدیکی شهر پارسیان در استان هرمزگان در فاصله ی 380 کیلومتری از مرکز استان قرار دارد. این گویش یکی از گویش های جنوب غرب ایران است که به وسیله ی گویش شناسان مورد مطالعه قرار نگرفته است. این گویش یکی از مجموعه گویش های معروف به لاری یا اچمی است. اکثر گویش شناسان به توصیف گویش های مناطق شهری پرداخته اند و کمتر سعی کرده اند به گویش های مناطق روستایی و کوچک تر بپردازند، پژوهشگر معتقد است که ما می توانیم تفاوت های زیادی بین این گویش و سایر گویش های لاری پیدا کنیم، و اکثر این تفاوت ها مربوط به بخش فعل است. در این تحقیق ابتدا به معرفی کوتاه جغرافیایی درباره منطقه بهده می پردازیم و بعد از آن مروری بر کارهای تحقیقاتی نزدیک به این گویش، پیشینه ی تحقیقات گویش شناسی در هرمزگان، لارستان، ایران و خارج از کشور خواهیم داشت. لازم به ذکر است که برای انجام این تحقیق از روش توصیفی استفاده شده است و داده ¬های تحقیق به روش کتابخانه ای و میدانی گردآوری شده¬اند. سپس ساختار این گویش در سطوح مختلف آوایی، واجی، ساخت واجی و نحوی تجزیه و تحلیل قرار می گیرد. در بخش آوایی و واجی ضمن معرفی همخوان ها و واکه های این گویش از طریق جفت های کمینه به بررسی الگوی هجایی، خوشه های همخوانی، فرایندهای آوایی و واحد های زبرزنجیری می پردازیم. در بخش ساختواژی اقسام کلمه شامل اسم، فعل، قید، صفت، حروف اضافه و ضمایر بررسی شده است. در بخش نحو عبارت ها و جمله ها و اجزای آنها توضیح داده شده است. برای جمع آوری داده های این گویش از کتاب گویش کلاردشت نوشته کلباسی ( 1376)، کتاب بررسی گویش قائنی از زمردیان (1368)، دستور زبان فارسی نوشته مشکوه الدینی و سایر منابع تکمیلی و همچنین شم زبانی محقق استفاده شده است. در بعضی از مراحل تحقیق بین این گویش و فارسی معیار مقایسه هایی جهت نشان دادن تفاوت ها و شباهت های بین آن دو صورت گرفته است.