چکیده پژوهش حاضر به بررسی نقش عوامل فردی (کانون کنترل و ماکیاولی) و موقعیتی (سبک رهبری و ابهام در وظیفه) بر بروز تملق، و تأثیر آن بر پیشرفت شغلی کارکنان پرداخته است. جامعه آماری این پژوهش، کلیه کارکنان دانشگاه فردوسی مشهد (به جز اعضای هیئت علمی) بود، که 218 نفر به از آنها با روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب شد. برای جمع آوری داده¬ها از پرسشنامه(با تأیید روایی و پایایی) استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات و آزمون فرضیه¬ها، از روش معادلات ساختاری و آزمون مقایسه میانگین ها استفاده شد. نتایج نشان داد متغیرهای فردی یعنی کانون کنترل و ماکیاولیزم به طور معناداری بر تملق تأثیر داشت، اما از بین دو متغیر موقعیتی شامل سبک رهبری و ابهام نقش، تنها تأثیر متغیر سبک رهبری بر تملق تأیید شد. هم چنین، معناداری رابطه مثبت بین تملق کارکنان و پیشرفت شغلی آنها مورد تأیید قرار گرفت.