هدف کلی این پژوهش بررسی عوامل موثر در جذب بانوان به ورزش صبحگاهی درمناطق 22 گانه شهر تهران بود.این پژوهش از نوع کاربردی و از روش معادلات ساختاری (تحلیل عاملی تاییدی و اکتشافی) می باشد. جامعه آماری این پژوهش زنان 20 تا 50 ساله ساکن مناطق مختلف 22 گانه شهر تهران بود. در این پزوهش 600 پرسشنامه بین زنان مناطق مختلف شهر تهران که در پایگاه های ورزش صبحگاهی حضور داشتند، توزیع گردید. از بین این تعداد 560 پرسشنامه بصورت معتبر بازگردانیده شد. با توجه به گستردگی جامعه پژوهش و عدم دسترسی به فهرست کاملی از تمامی افراد جامعه از طریق نمونه گیری خوشه ای تصادفی و طی چند مرحله صورت گرفت. گردآوری داده های پژوهشی با بررسی کتابخانه ای و روش میدانی انجام شده است. ابزار مورد استفاده در این تحقیق پرسشنامه محقق ساخته ای بود که به روش دلفی و نظر خواهی از 14 نفر از اساتید و متخصین علوم ورزشی و به اجماع رسیدن نظرات ایشان طی 4 مرحله تهیه گردید. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که ضریب پایایی درونی آلفای کرونباخ برای کل سوالات پرسشنامه892/0 است که از لحاظ آماری می توان گفت ابزار تحقیق از ثبات درونی مناسبی برخوردار است. متغیر های این تحقیق شامل: عامل های مربی، امکانات محیطی، تبلیغات و هزینه ها بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها در آمار توصیفی از فراوانی،درصد فراوانی، میانگین و انحراف استاندارد استفاده شد. در آمار استنباطی در تجزیه و تحلیل داده ها از آلفای کرونباخ برای تعیین ثبات درونی خرده مقیاس ها استفاده شد. از آزمون می یر اوکلین و kmo به منظور کفایت حجم نمونه استفاده شد. از تحلیل عاملی اکتشافی و تأییدی با استفاده از آماره t-value به منظور تعیین اعتبار سازه و از آماره t تک نمونه ای برای بررسی اختلاف میانگین ها استفاده شد. در تجزیه و تحلیل ها از دو نرم افزار spss و lisrel استفاده شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که چهار عامل در جذب بانوان به ورزش صبحگاهی دخیل هستند که به ترتیب اولیت عامل امکانات محیط است. وجود فضاها و امکانات مناسب ورزشی یکی از ارکان مهم جذب بانوان و توسعه ورزش صبحگاهی است. عوامل شاد و ورزیدگی مربی و سطح آگاهی مربی وی را عاملی برای حضور خود در ورزش صبحگاهی عنوان شد. بهبود تبلیغات و اطاع رسانی عمومی میتواند عامل موثری در جذب بانوان در ورزش صبحگاهی باشد. و اکثر آزمودنی ها یکی از علل حضور خود را در ورزش صبحگاهی پارک ها کم هزینه بودن آن عنوان شد.

معماری ایران در اعصار اسلامی با تکیه بر تجارب سودمند دوره های قبل به خلق آثار بزرگی نایل آمد که بناهای مذهبی و به ویژه مساجد بارزترین آنها می باشند. مساجد همواره در تمام این دوران به گونه ای خاص تجلی گاه ذوق و مهارت خالصانه هنرمندان بوده و همچون بومی بزرگ مجموعه ای از هنرهای رایج هر عصر را به نمایش می گذاشته است. در این میان سنگ، علیرغم دشواری در استخراج و تراش، از نظر دور نمانده و به خصوص از اواخر دوره تیموری بستری برای هنرنمایی این افراد بوده است؛ حجاری هایی که نمونه های پرشماری از آنها در مساجد شهر اصفهان مشاهده می شود و بررسی، مطالعه و مقایسه هر یک از آنها می تواند بازشناسی هویت فرهنگیشان را در پی داشته باشد. بر این اساس، پژوهش حاضر با توجه به خلاءِ اطلاعاتی نسبی موجود در این زمینه، بر مبنای بررسی های میدانی و مطالعات کتابخانه ای به گونه شناسی نقوش پرداخته و سپس با بهره گیری از روش های توصیفی-تحلیلی و مطالعات تطبیقی به چگونگی ارتباط بین نقوش رایج در تزیینات حجاری با نقوش دیگر تزیینات در هر بنا نگاهی داشته است. یافته های تحقیق نشان می دهد که تزیینات حجاری در مساجد مورد نظر نقوش هندسی، کتیبه ای و گیاهی را در برمی گیرند که از نظر سبک و محتوا ارتباط نزدیکی با دیگر تزیینات هم دوره را نشان می دهند.