در این پژوهش سعی برآن است تا به بررسی اجمالی تحولات فرهنگی، سیاسی و اجتماعی در سه دوره قاجار، پهلوی و انقلاب اسلامی به منظور درک بهتر تحولات عکاسی پرداخته شود و نیز بررسی ویژگی های بازنمایی زن در تصاویر مد نظر بوده است. در دوره قاجار بررسی تصویر زنان بر اساس عکسها و بررسی سه عکاس مطرح پیش رفته است، چرا که در دوره قاجار تنوع در سبک و محتوا چندان وجود نداشته. اما در دوره های پهلوی و انقلاب اسلامی به علت گسترش عکاسان و آموزش و دید علمی به عکاسی (مخصوصا دوره انقلاب) عکسها براساس سبک و محتوا بررسی شده است. راهبرد این تحقیق به صورت کیفی و از نوع تطبیقی، توصیفی و تحلیلی می باشد. از نتایج به دست آمده می توان گفت در طول تاریخ عکاسی ایران، همواره زمامداران می خواستند جامعه آنگونه که آنان می خواهند به تصویر در آید و از نظر اجتماعی و فرهنگی مردم ایران را متناسب با خواسته خود نمایان کنند اما همیشه عکاسان و هنرمندانی بودند که واقعیت محض و در عین حال تلخی از جامعه و زنان ایران به نمایش گذاشتند. چرا که مدیوم عکاسی این ویژگی را دارد که بی هیچ واسطه ای حقیقت را ثبت کند و امکان دخل و تصرف در تصویر سلب شود. در حقیقت، واقع گرایی ویژگی لاینفک عکاسی است.