این پایان نامه با عنوان " مقایسه حوزه معنایی شادی و اندوه در دیوان های شاعران معلقات عشر و قرآن کریم" به موارد زیر می پردازد: - بررسی مباحث تئوری مرتبط با علم معناشناسی، مانند انواع معنا، توسعه معنایی، و روابط موجود بین واژگان از جمله: ترادف، مشترک لفظی، تضاد، و غیره. - بررسی ساختار واژگان حوزه شادی و اندوه در دواوین شاعران معلقات عشر، و قرآن کریم. - بررسی ساختار واژگان این دو حوزه، و معنای حقیقی، مجازی، و سیاقی آن. - پی بردن به آنچه که قرآن موجب توسعه در معنا، و ساختار حوزه"احساسات درونی" گردیده است. - آماده کردن زمینه برای تألیف معجم موضوعی بر اساس روش تاریخی. محورهای پژوهش: فصل اول: به مباحث تئوری مانند تعریف علم معناشناسی، جایگاه آن در میان مؤلفان قدیم و جدید، و توسع معنایی می پردازد/ فصل دوم: واژگان حوزه شادی (الفرح، السرور، الحبور)، و آثار آن (الطمأنینة، الأمن، الأنس، الراحة، السعادة، السکون، القرار، الضحک، الابتسامة، البشارة، البهجة، النضرة، الطرب، المرح) را در بر می گیرد/ فصل سوم: شامل واژگان حوزهاندوه (الحزن، الأسی، الشجی، الهم، الغم، الضیق، الکآبة، الغصة) و آثار آن (البکاء، الدمع، العویل، النحیب، الندبة، النوح، الحسرة، التلهف، الجزع، الفجع، الوجع، اللوعة) می گردد. این پژوهش بر اساس استقراء، استنباط، تحلیل، و جدول به این نتایج دست یافته است: - واژگان حوزه شادی و اندوه دارای تقارب معنایی هستند، بدون اینکه مترادف باشند. - قرآن با استفاده از باب افعال،تفعیل، معنای مجازی،حروف،واژگان هم جوار و ساخت واژگان جامد غیر مصدری موجب توسع معنایی گردیده است، هرچند در مقایسه با دیوانها واژگان محدودی را به کار برده است. روش پژوهش: توصیفی-تحلیلی