هدف از این پژوهش بررسی اثر اجرای نیم اسکواتهای پویا با شدت¬های مختلف بر عملکرد پرش عمودی و فعالیت الکتریکی عضلانی زنان تمرین کرده بود. آزمودنی¬های این پژوهش را 12 نفر از زنان تمرین کرده هندبالیست تشکیل می¬دادند که در 4 روز متفاوت به صورت تصادفی یکی از پروتکل¬های گرم کردن(c)، گرم کردن و اجرای یک نوبت 6 تکراری نیم اسکات با 30 % 1rm (l) ، گرم کردن و اجرای یک نوبت 3 تکراری نیم اسکوات با 60% 1rm (m)، گرم کردن و اجرای یک نوبت 2 تکرای نیم اسکوات با 90% 1rm (h) را انجام دادند. پس از گذشت 4 دقیقه از اجرای هر پروتکل، از آزمودنی¬ها آزمون پرش عمودی به عمل آمد. فعالیت الکترومایوگرافی (emg) عضلات پهن جانبی (vl)، پهن داخلی (vm)، راست رانی (rf)، دوسررانی (bf)، نیم وتری(st) در مرحله کانسنتریک پرش¬ها به ثبت رسید. برای گروه¬های عضلانی چهارسر، میانگین مقادیر vl، vm و rf (qc) وبرای گروه عضلانی همسترینگ میانگین مقادیر bf و st (h) محاسبه شد. برای تجزیه تحلیل داده¬ها از تحلیل واریانس با اندازه¬های تکرای استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که ارتفاع پرش پس از اجرای پرتکل¬ h نسبت به ارتفاع پرش پس از اجرای پروتکل c به طور معناداری افزایش یافته بود(% 59/12) (05/0?p). هیچ تفاوت معناداری در مقایسه دو به دوی پروتکل¬های شامل نیم اسکوات یافت نشد(05/0<p). همچنین هیچ تفاوت معناداری بین اندازه¬ گیری¬های تکراری در فعالیت الکتریکی عضلات چهارسر و همسترینگ یافت نشد(05/0<p). این پژوهش نشان داد که با استفاده از یک گرم کردن ویژه شامل نیم اسکات با شدتهای نزدیک بیشینه می¬توان عملکرد پرش عمودی متعاقب را بهبود بخشید.