این پایان نامه که موضوع آن نماز و نیایش از دیدگاه سنایی و عطار (با تکیه بر حدیقه الحقیقه سنایی و الهی نامه عطار نیشابوری ) است از نوع تحقیقات تطبیقی است و هدف آن شناخت هرچه بیشتر نظر دو عارف و شاعر بزرگ نسبت به نماز و ارکان و اجزا و آداب آن و نیز میزان پای بندی و اعتقاد یا عدم پای بندی آنان نسبت به آنچه در دین و شریعت در مورد نماز بیان شده می باشد. برای جمع آوری اطّلاعات در این پایان نامه از روش کتابخانه ای و بررسی منابع استفاده گردیده که با توجه به محتوی مطالب ،اطّلاعات جمع آوری و در چهار فصل به شرح ذیل سازماندهی شده است: فصل اوّل اختصاص دارد به فلسفه و ضرورت نماز ازدیدگاه سنایی و عطّار و اینکه خداوند بی نیاز است و این ما هستیم که به خداوند نیازمندیم و با خواندن نمازهای یومیّه این نیاز را رفع می کنیم. فصل دوّم به حالات نماز از دیدگاه سنایی و عطّار اختصاص دارد و اینکه قبل از شروع نماز خاضعانه و با فروتنی تمام باید در محضر پروردگار حاضر شویم، زیرا در واقع به ملاقات خدا می رویم و از این بابت باید سجده شکر به جا آورد که خداوند به ما این فرصت را داده است که شبانه روز پنج نوبت با او سخن بگوییم. فصل سوّم به آثار نماز از دیدگاه سنایی و عطّار اشاره شده و این آثار باید در نمازگزار نمایان شود تا بتواند او را از معاصی وگناهان دور نگه دارد. در فصل چهارم موانع نماز از دیدگاه سنایی و عطّار گنجانده شده و اینکه شخص نمازگزار باید قلبش را از هرگونه کینه، نفاق، کبر، ریا، عادات زشت و ناپسندی دور نگه دارد. نکته دیگر این که کمیّت ابیات مربوط به نماز در حدیقه سنایی و الهی نامه عطّار موید این است که سنایی به نماز بیشتر از عطآر توجه داشته و اشعارش از عمق بالاتری برخوردار بوده و از این رو می توان گفت: که وابستگی سنایی در بحث نماز بیشتر از عطّار است.