با توجه به لرزه خیزی کشور و اهمیت وجود میانقابها در ساختمان، می بایستی نسبت به تاثیر میانقابها در ساختمانها توجه شود. به طور کلی میانقابها باعث افزایش سختی، کوتاه شدن دوره تناوب سازه و جذب نیروهای بالای زلزله خواهند شد. مدلسازی میانقابها در سازه، جداسازی آنها از اسکلت سازه و استفاده از میانقابهای انعطاف پذیر و جاذب انرژی راهکارهایی جهت در نظر گرفتن آنها در سازه می باشد. از این رو در این پایان نامه به بررسی رفتار نوعی میانقاب جدید پرداخته شده که از پروفیل های ناودانی گالوانیزه در ساخت آن استفاده شده است. این میانقاب ساختاری شبکه ای دارد که المانهای ناودانی با اتصال مفصلی به یکدیگر متصل شده اند. المانها در محل تقاطع از روی هم رد شده و هیچگونه قطعی در آن ناحیه وجود ندارد. میانقاب مذکور ضمن سبک بودن رفتار مناسبی در برابر زلزله دارد و می تواند نقش میراگر را در ساختمان ایفا کند. چهار میانقاب از این نوع در ابعادی با طول متغییر از270 تا 450 سانتیمتر و ارتفاع متغییر از 360 تا810 سانتیمتر مورد بررسی قرار گرفته اند. رفتار واقعی تمامی مدلها در نرم افزار opensees، تحت تحلیل استاتیکی غیرخطی و با اعمال بارگذاری رفت و برگشتی بر اساس آیین نامه ی atc24 و رسیدن به منحنی های پوش آور و هیسترزیس آنها بدست آمده است. نتایج بدست آمده نشان می دهد که افزایش ضخامت المانهای ناودانی از 0.6 به 0.8 میلیمتر باعث افزایش 27 ? مقاومت، افزایش 25 ? استهلاک انرژی، کاهش 22? ضریب رفتار شده و شکل پذیری را تنها 7 ? کاهش می دهد. منحنی هیسترزیس قابها، چرخه های پایدار ی را نشان می دهد که میزان اتلاف انرژی در زاویه 60 درجه نسبت به زاویه 30 درجه بسیار بیشتر بوده و نسبت به زاویه 45 درجه این میزان افزایش کمتر می باشد. بنابراین نتایج، برای زوایای کمتر از 45 درجه قابها عملکرد مناسبی ندارند که به علت زیاد شدن طول المانها می باشد. مقدار ضریب رفتار برای این قابها در حدود 10 تا 13 بوده و شکل پذیری خوب قابها را نشان می دهد.