تحقیق حاضر، هوش و توانش منظورشناسی زبان را در مورد کنش گفتاری «درخواست» و«عذرخواهی» در فراگیران ترک زبان و فارس زبان ایرانیِ زبان خارجه انگلیسی، بررسی می کند. شرکت کنندگان در این تحقیق، 68 دانشجوی زبان انگلیسی از چند دانشگاه در ایران می باشند که بصورت تصادفی انتخاب و به 2 گروه تک زبانه ودوزبانه تقسیم شدند. اطلاعات مورد نیاز بوسیله ی یک پرسشنامه ی شخصی با سؤالاتی در مورد پیشینه ی زبانی شرکت کنندگان و 1 تست ارزیابی-تکمیلی گفتمانی نوشتاری ((wdsact حاوی 10 موقعیت درخواستی و 10 موقعیت عذرخواهی که هوش منظورشناسی زبانی این افراد را در اینگونه موارد می سنجید، جمع آوری شد. شرکت کنندگان می بایست هر موقعیت را بخوانند و تناسب کنش گفتاری نوشته شده را برای آن موقعیت بر روی یک مقیاس 5 گانه ی لیکرت بسنجند. در مواردی که کنش گفتاری، نامتناسب تشخیص داده میشد آنها می بایست کنش گفتاری متناسب را برای این موقعیت پیشنهاد می دادند. کنش های گفتاری پیشنهاد شده با توجه به برنامه ی کدگذاری (ccsarp) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحقیق، تفاوت ناچیزی را بین ترک زبانان و فارس زبانان در ادراک و ارزیابی متناسب بودن کنش های گفتاری برای موقعیت های شرح داده شده نشان داد. بعلاوه، اینگونه برآورد شد که فراگیران تک زبانه و دوزبانه به استفاده از روش غیر مستقیم قراردادی در کنش های درخواستی و همه ی ترفندهای عذرخواهی به جز ترفندهای «پذیرش مسؤلیت» و »وعده ی شکیبایی» در کنش های عذرخواهی تمایل دارند. عدم توانایی شرکت کنندگان دوزبانه در نشان دادن توانش منظورشناسی بالاتر نسبت به تک زبانه ها را می توان به عدم هوشیاری فرهنگی و سواد آکادمیک در زبان ترکی، دوزبانگیِ تفریقی در ایران، و درون داد منظورشناسی زبانی ناکافی نسبت داد.