تاکنون مطالعات بسیاری اثرات مورفین را به عنوان آگونیست رسپتورهای اوپیوئیدی بر آستانه تشنجات کلونیک مورد بررسی قرار داده اند اگرچه هنوز مکانیسم دقیق دخیل در بروز این اثرات مشخص نشده است.پژوهش های اخیر نشان می دهند سیستم اپیوئیدی و سیستم آدرنرژیک در بسیاری از اثرات مربوط به سیستم عصبی مرکزی از جمله ایجاد و تثبیت حافظه با یکدیگر برهم کنش دارند. بعلاوه پروپرانولول به صورت وابسته به دوز بر آستانه تشنجاتکلونیک موثر می باشد.هدف از انجام این مطالعه ارزیابی نقش احتمالی سیستم بتا آدرنرژیک بر اثرات دوگانه مورفین دربرخی مدل های تشنجی است. در این مطالعه از موش های با نژاد nmri به وزن 30-20 گرم به عنوان نمونه و از دو مدل شیمیایی(مدل وریدی و صفاقی پنتیلن تترازول) و الکتریکی (الکتروشوک ماکسیمال) جهت القای تشنج استفاده شد. تجویز حاد مورفین در مدل وریدی پنتیلن تترازول در دوزهای پایین، آستانه تشنجات کلونیکرا افزایش و در دوزهای بالا کاهش داد.همچنین در مدل صفاقی پنتیلن تترازول خواص وابسته به دوز مورفین مشابه با مدل وریدی مشاهده گردید.بعلاوه مورفین در دوز mg/kg1 در مدل الکتریکی الکتروشوک ماکسیمال به صورت معناداری از خود اثرات ضدتشنجی نشان داد.تجویز حاد پروپرانولول (mg/kg 5،10 صفاقی و mg/kg 10وریدی)به صورت معناداری آستانه و زمان وقوع اولین تشنج کلونیک را به ترتیب در مدل وریدی و صفاقی ptzافزایش داد.ضمن اینکه پروپرانولول در هر دو مدل، خواص ضد تشنجی مورفین را تقویت و خواص تشنج زای این دارو را مهار نمود.اگرچه نالتروکسون به تنهایی در دوز mg/kg1 اثری بر آستانه تشنج ندارد اما به صورت معنادار خواص ضدتشنجی پروپرانولول را در مدل صفاقی ptz کاهش داد.بعلاوه در این پژوهش نشان داده شد دوز غیر موثر نالتروکسون توانایی مهار اثرات هم افزایی مورفین و پروپرانولول در اثرات ضد تشنجی را داراست. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد نالتروکسون به عنوان یک آنتاگونیست رسپتورهای اپیوئیدی، توانایی معکوس نمودن اثرات ضد تشنجی پروپرانولول را دارد بنابراین می توان نتیجه گرفت مورفین و پروپرانولول در این مسیر با یکدیگر دارای برهم کنش می باشند.ضمن اینکه با توجه به مکانیسم های مشابه هر دو دارو در بروز اثرات مختلف، احتمالا سیستم آدرنرژیک در بروز اثرات دوگانه مورفین در تشنج ایفای نقش می نماید.