مقدمه : زمین خوردن یک مشکل شایع در جمعیت رو به رشد سالمندان است که هزینه های فراوانی بر فرد ، خانواده و جامعه تحمیل می کند .شناسایی سالمندان در معرض خطر زمین خوردن به منظور بهره مندی از اقدامات پیشگیرانه یک چالش پیش روی حوزه های مسئول سلامتی است.آزمونهای بالینی فراوانی به منظور دستیابی به این مهم طراحی شده اند که در عمل موفقیت آمیز نبوده اند. هدف این مطالعه بررسی سینماتیکی آزمونهای بالینی مزبور به منظور دستیابی به مدل یا مدلهای شناسایی سالمندان در معرض خطر زمین خوردن است. مواد و روشها :11 سالمند ساکن اجتماع در دامنه سنی 66 تا 87سال و میانگین سنی (± انحراف معیار ) (25/6 ±)09/74 سال که در یک سال گذشته دو بار یا بیشتر زمین خورده بودند ، 34 سالمند ساکن اجتماع در دامنه سنی 65 تا 86سال و میانگین (± انحراف معیار) (09/5 ± )12/71 سال که در یکسال گذشته زمین نخورده بودند و 38 جوان سالم ساکن اجتماع در دامنه سنی 20 تا 35 سال و میانگین سنی (± انحراف معیار ) ( 93/3±.45/29سال ) وارد مطالعه شدند. آزمونهای بالینی ctsib،ficsit-4،ast، sts-5،tug، fgaو mdrt در هر سه گروه انجام و امتیازات هر فرد ثبت گردید. بطور همزمان پنج حسگر اینرسیایی - مغناطیسی که بر روی سگمانهای سر ، تنه ، ران راست ، ساق پای راست و پای راست نصب شده بود زاویای مفصلی و سرعت زاویه ای و شتاب خطی سگمانهای مربوطه را ضبط و ثبت می کردند. یافته ها : نتایج آزمون تحلیل واریانس یکطرفه نشان داد که تقریبا - و نه در همه موارد - آزمونهای بالینی ایستا و داده های سینماتیکی مربوطه در سه گروه با هم اختلاف آماری معناداری نداشتند. نتایج تکرارپذیری نسبی ،تحلیل یکطرفه و آزمون توکی هم نشان داد که زوایای مفصلی مورد مطالعه هم شاخص مناسبی در شناسایی سالمندان در معرض خطر زمین خوردن نیستند . نتایج رکرسیون دوگانه نشان داد که داده های سینماتیکی سرعت زاویه ای و شتاب خطی سگمانی قادر به افتراق سالمندان با سابقه زمین خوردن از سالمندان بدون سابقه زمین خوردن می باشد. نتیجه گیری : نتایج این تحقیق نشان داد که داده های سینماتیکی سرعت زاویه ای و شتاب خطی بیش از آزمونهای بالینی قادر به افتراق سالمندان با سابقه زمین خوردن از سالمندان بدون سابقه زمین خوردن است.