پژوهش حاضر اولین بازنگری جامع در خصوص مطالعات باستان شناختی تپه عبدالحسین می باشد تا از این طریق گاهنگاری محوطه بازبینی شده و با مطالعه ی دقیق اشیا و اطلاعات به دست آمده از کاوش، شیوه ی معیشت ساکنین محوطه مشخص گردد. هم چنین با مطالعه ی جغرافیای ارتباطی تپه عبدالحسین با محوطه های هم دوره در زاگرس مرکزی و مطالعات تطبیقی ابزارها و اطلاعات، به تبیین برهم کنش های منطقه ای بپردازد. روش انجام این پژوهش بر اساس ماهیت از نوع تحقیقات بنیادی می باشد که با گردآوری اطلاعات به دو شیوه ی مطالعه ی اشیا در موزه (شامل: مشاهده، ثبت و ضبط، طبقه بندی و گونه شناسی نمونه ها) و مطالعه ی اسنادی (مقایسه گونه شناختی نمونه ها با اشیا محوطه های هم زمان) صورت می پذیرد. در این راستا به منظور ارزیابی سوالات و فرضیات پژوهش و علیرغم مشکلات متعدد، موارد زیر مورد تأیید قرار گرفت: 1. تپه عبدالحسین دارای دو دوره ی مشخص نوسنگی بدون سفال و نوسنگی باسفال – مس سنگی آغازین است. نوسنگی بی سفال محوطه به دو فاز نوسنگی آغازین و نوسنگی میانی تقسیم می شود. 2. وجود گودال های آذوقه، دست افزارهای سنگی و ابزارهای استخوانی تخصصی برای کار روی چرم از نشانه های معیشت اقتصادی شکارورزی و آذوقه جویی و به دست آمدن دیوارهای خشتی، گندم و جوی اهلی، تیغه های داس و سردوک نخ ریسی از نشانه های شیوه معیشت شبانی و زراعت اولیه می باشد. 3. مجموعه اشیا سنگی، اشیا ساخته شده از مواد ارگانیک، اشیا گلی و سفال های این محوطه با یافته های گنج دره، سراب، آسیاب، شیخی آباد، جارمو، گوران، علی کش، تپه سبز و چغاگلان قابل مقایسه اند. نتایج مطالعات انجام شده گویای وجود برهم کنش های منطقه ای تپه عبدالحسین در حوزه ی برهم کنش زاگرس مرکزی می باشد.