نانو فیبرها به خاطر خصوصیات مطلوب مکانیکی و بیولوژیکی کاربردهای فراوانی در حوزه¬های علوم پزشکی، از جمله مهندسی بافت و دارورسانی بدست آورده¬اند. برای ساخت دارو به شکل نانوفیبر، یکی از روش¬های پرکاربرد روش الکتروریسی است. این روش به جهت سادگی، کنترل زیاد بر کیفیت تولید و دقت بالا در روش تولید بسیار مورد توجه قرار گرفته است. در این تحقیق، ابتدا نانو فیبرهای پلی وینیل پیرولیدون (pvp) حاوی داروی لوراتادین با روش الکتروریسی تولید شد و سپس مهمترین پارامترهای موثر هم¬چون غلظتpvp در اتانول، نسبت دارو به پلیمر، نرخ تغذیه محلول و ولتاژ بر قطر آنها مورد بررسی قرار گرفت. خصوصیات سطحی نانوفیبرهای الکتروریسی شده نیز توسط sem مورد ارزیابی قرار گرفت. در مرحله بعد جهت بررسی تطابق دارو و پلیمر و همچنین تداخلات احتمالی، آزمون ftir و dsc گرفته شد. سپس با استفاده از دستگاه اسپکتروفوتومتر(uv) آزمون تعیین محتوای دارویی و همچنین آزمون انحلال انجام گرفت. در آخر نیز با مطالعه از زمان حل شدن نانوفیبرها خصوصیات حل شوندگی سریع آنها نیز بررسی شد. بعد از اتمام این آزمایشات مشاهده شد که کاهش غلظت پلیمر، شدت جریان محلول و همچنین افزایش ولتاژ اعمالی به محلول پلیمری تا میزان کافی، امکان دستیابی به نانوفیبرهایی با قطر کمتر را فراهم می¬کنند. همچنین در مراحل بعد مشاهده شد که قطر الیاف و آبگریزی داروی لوراتادین، روی آزادسازی دارو از پلیمر و همچنین روی زمان ناپدید شدن الیاف فیلم¬های حاوی دارو اثرگذار است، نتیجتا هر چه قطر الیاف و مقدار دارو کمتر باشد، آزادسازی و زمان حلالیت نانوفیبر سریعتر است. نتایج آزمون یکنواختی دارو نیز نشان داد که دارو به طور یکنواخت در سرتاسر فیلم¬ها قرار دارد و با افزایش شدت جریان، محتوای دارویی فیبرها افزوده می شود ولی افزایش ولتاژ، تغییر معنی¬داری در محتوای دارویی فیبرها ندارد. همچنین مشاهده شد که ساختار بلوری لوراتادین از بین رفته و در طی فرآیند الکتروریسندگی به فرم آمورف تبدیل می¬شود که این امر یکی از دلایل حلالیت سریع دارو می¬باشد. در آخر نتایج ftir نشان داد که دارو در نانوفیبرهای حاوی دارو بارگیری شده، و همچنین خواص فیزیکی وشیمیایی دارو و پلیمر محفوظ مانده است.