یکی از مناقشه برانگیزترین موضوعات در چند دهه اخیر پدیده جهانی شدن و چالش های ناشی از آن است که به باور بسیاری از صاحب نظران، بایستی برای جلوگیری از آسیب در مقابل آن ها به چاره جویی پرداخت. همکاری های چند جانبه و یکپارچه سازی، راهکاری است که می تواند با حمایت از کشورهای عضو برای اصلاح ساختارهای داخلی، آن ها را آماده ورود به فضای جهانی کند. به رغم اهمیت موضوع فوق، ضعف جدی در میان کشورهای اسلامی در این زمینه وجود دارد. هدف پژوهش حاضر، در درجه اول یافتن راهی برای ایجاد و گسترش همکاری ها در حوزه علمی در میان کشورهای اسلامی و در درجه دوم بهبود وضعیت علمی و سودآوری اقتصادی است. ایده محقق آن است که با توجه به فرایند شکل گیری یک همگرایی، بایستی از حوزه های مختلف در جهت شکل گیری همکاری های چندجانبه تلاش کرد و می توان با شروع از حوزه ای کوچک و موثر به همکاری های گسترده تر در آینده امیدوار بود. به همین خاطر، موضوع همکاری علمی در حوزه علوم انسانی اسلامی، بین دو کشور اسلامی ایران و مالزی بررسی می شود. سوال اصلی تحقیق آن است که « جمهوری اسلامی ایران چه قابلیت هایی در حوزه علوم انسانی اسلامی داراست که بتواند از آن ها در جهت تشکیل اتحاد دانشگاهی با کشور مالزی استفاده نماید؟». در این پژوهش، از مصاحبه کیفی با خبرگان جهت گردآوری اطلاعات و همچنین از روش تحلیل مضمون استفاده شده است. نتیجه به دست آمده حاکی از آن است که ایران در حوزه نرم افزاری قوت بالقوه قابل ملاحظه ای دارد. البته قوت هایی نیز در حوزه سخت افزاری شناسایی شدند. قوت های موجود به ترتیب بیشتر در حوزه هایی مانند منابع قابل توجه جهت تولید علم اسلامی، وجود نیروی انسانی اندیشمند و بهره مندی از نهادهای علمی اسلامی مانند حوزه های علمیه است. در نهایت با شکل گیری این همکاری ها می توان به توسعه و تقویت علمی دو کشور در این حوزه و همچنین همکاری در حوزه های گسترده تر امیدوار بود. این پژوهش به عنوان نمونه ای برای شکل گیری همکاری میان کشورهای عضو سازمان همکاری های اسلامی ارائه شده است که این همکاری ها می تواند به همگرایی میان این کشورها منجر شود.