با توجه به نقش ویژه کودکان در آینده کشور، آموزش کودکان از هوامل مهم در شکل گیری جامعه آتی می باشد و از آنجایی که تأثیر معماری بر آموزش امری مسلم است، معماری فضای آموزشی خود می تواند دارای نقش تربیتی و سازنده باشد. محیط های آموزشی در جوامع پویای امروز پیوسته در حال تغییر و تکامل می باشند. کودکان بالقوه آزاد هستند و اطاعت و انضباط در طبیعت کودکان وجود ندارد و از این رو محیط آموزشی نمی تواند بر اساس تفکر معلم محور شکل بگیرد. محیط آموزشی و تربیتی باید پاسخگوی نیازهای متربیان باشد و طراحی آن به گونه ای باشد که قابلیت هماهنگی با برنامه های آموزشی جدید را داشته باشد و حس تعامل و مالکیت و کنترل فضا توسط کودکان را افزایش دهد. این پژوهش بر آن است که تا حد امکان پاسخی برای این نیازها در جنبه های مختلف تبیین سازد.از طرفی با توجه به نیازهای خاص اجتماعی در سال های اخیر این پژوهش با رویکردی جامعه شناختی به آموزش، نقش اجتماعی مدارس را مد نظر قرار می دهد. در نهایت سعی بر طراحی فضایی است که قابلیت پاسخ گویی به نیازهای اولیه جامعه معاصر و آینده ای که پیش بینی آن سخت است را دارا باشد، فضایی باشد جهت پویایی و تعاملات اجتماعی نه بر پایه کلاس های سنتی.