مطالعات مختلف نشان داده اند نوجوانان همچون بزرگسالان از اختلالات افسردگی رنج می برند و این اختلالات عملکرد و زندگی آتی آنها را تحت تاثیر قرار می دهد. تجربه یک دوره افسردگی در نوجوانی، یک عامل خطر برای دوره های افسرده ساز آتی و همچنین مشکلات روانیاجتماعی محسوب می شود. هدف از این پژوهش بر میزان اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر کاهش افسردگی و افزایش کیفیت زندگی نوجوانان بی سرپرست است.جامعه مورد مطالعه شامل کلیه نوجوانان پسر بی سرپرست شهر مشهد است که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تک مرحله ای، دو مرکز نگهداری نوجوانان پسر بی سرپرست انتخاب شدند و سپس 16 نفر به طور تصادفی در دو گروه 8 نفره کنترل و آزمایش جایگزین شدند. ابزار به کار رفته در این پژوهش، مقیاس افسردگی بک و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی بود. طی 10 جلسه، هر جلسه به مدت یک ساعت و سی دقیقه، واقعیت درمانی گروهی برای گروه آزمایشی انجام پذیرفت و گروه کنترل هیچگونه مداخله ای دریافت ننمود. البته به منظور رعایت اصول اخلاقی در پایان پژوهش برای اعضای گروه کنترل نیز واقعیت درمانی گروهی انجام شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که واقعیت درمانی گروهی بر کاهش افسردگی نوجوانان بی سرپرست از نظر آماری معنادار نشد (05/0<0p). همچنین واقعیت درمانی گروهی بر کیفیت زندگی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل تفاوت معناداری ایجاد نکرد.