هدف پژوهش حاضر بررسی نقش نگرش دبیران زبان انگلیسی به روش تدریس ارتباطی و درک آنان از مشکلات به کار گیری این روش در سبک های آموزشی آنان است. دویست وسه دبیر زبان انگلیسی با پر کردن سه پرسشنامه نگرش به روش تدریس ارتباطی (شامل پنج زیر مقیاس: جایگاه و اهمیت دستور زبان، نقش معلم در کلاس، فعالیت های گروهی، نقش و همکاری دانش آموزان در فرایند یادگیری، کمیت و کیفیت تصحیح خطاها)، پرسشنامه درک معلمان از مشکلات به کارگیری روش تدریس ارتباطی (شامل 4 زیر مقیاس معلم، دانش آموز، سیستم آموزشی، روش تدریس) و پرسشنامه سبک های آموزشی (شامل چهار نوع سبک: دانش آموز محوری، دانش آموز محوری با رویکرد کتابی، دستور زبان محوری، معلم محوری) در این پژوهش شرکت کردند. نتایج اولیه نشان دادکه عمدتاً می توان معلمان را بر اساس سبک های آموزشی به دو گروه دانش آموز- محور و دانش آموز- محور با رویکرد کتابی تقسیم کرد. بین نگرش به روش تدریس ارتباطی و درک مشکلات به کارگیری این روش به طور کلی ارتباط معناداری یافت نشد؛ اگرچه نگرش به روش تدریس ارتباطی با مشکلات مرتبط با دانش آموزان در کلاس های ارتباطی رابطه منفی و معناداری داشت (1/0=p ، 160/0=r) علاوه بر این نتایج به دست آمده از تحلیل رگرسیون نشان داد که وارد کردن هر دو متغیر نگرش به روش تدریس ارتباطی و درک مشکلات به کار گیری این روش به عنوان متغیرهای پیش بینی کننده سبک آموزشی قادر است 16% (ضریب تعیین آزمون کاکس و اسنل) تا 22% (ضریب تعیین آزمون نگل کرک) از واریانس سبک های آموزشی را تبیین نماید. بدین ترتیب که نگرش به روش تدریس ارتباطی بطور معناداری پیش بینی کننده سبک آموزشی معلمان است ولی درک مشکلات به کارگیری روش تدریس ارتباطی به عنوان عامل پیش بینی کننده سبک آموزشی معلمان از نظر آماری معنا دار نیست.