هدف این تحقیق، بررسی میزان هورمورن های سروتونین، تستوسترون و کورتیزول سرم افراد پرخاشگر و مقایسه آن با افراد عادی بود. لذا 70 نفر (در بازه سنی 20 الی 40 سال) در دو گروه پرخاشگر و نرمال مورد بررسی قرار گرفتند که هیچ کدام سابقه اعتیاد، ابتلا به بیماری های قلبی عروقی و روده ای نداشتند. افراد پرخاشگر از میان افراد زندانی و نیز مراجعین به اورژانس بیمارستان که اکثرا به دنبال جراحت و درگیری دچار ترومای نافذ و غیر نافذ شده بودند با همکاری روانپزشک انتخاب شدند. در گروه پرخاشگر اکثریت افراد با استفاده از مصاحبه، روان سنجی شده و مابقی نیز اقدام به پر کردن پرسشنامه کردند. در این تحقیق از چهار نوع پرسشنامه معتبر شامل پرسشنامه های پرخاشگری، افسردگی، رضایت از زندگی و اعتماد به نفس استفاده شد. جهت انتخاب افراد نرمال نیز نیز اقدام به ارائه پرسشنامه بین افرادی از تمام قشرهای جامعه نموده و نهایتا پس از بررسی پرسشنامه دو گروه نرمال و پرخاشگر انتخاب شدند. هم چنین اطلاعات دیگری از قبیل افسردگی، اعتماد به نفس و رضایت از زندگی افراد نیز با استفاده از همین پرسشنامه ها کسب شد. از همه افراد خونگیری بعمل آمده و میزان سروتونین، تستوسترون و کورتیزول سرم به روش الآیزا تعیین گردید. سپس ارتباط هر یک از این هورمون ها با پارامترهای پرخاشگری، افسردگی، اعتماد به نفس و رضایت از زندگی افراد ارزیابی شد. پس از بررسی فقط بین سروتونین با پرخاشگری، افسردگی و اعتماد به نفس رابطه معنی دار وجود داشت. در افراد پرخاشگر نسبت به گروه نرمال افت سروتونین، افزایش تستوسترون و نیز کاهش کورتیزول مشاهده گردید، ضمن اینکه کاهش سروتونین در بروز افسردگی و کاهش اعتماد به نفس موثر بود. تستوسترون و کورتیزول در افسردگی، اعتماد به نفس و سطح رضایت از زندگی تاثیری نداشتند. از دیگر نتایج تحقیق کاهش اعتماد به نفس در افراد پرخاشگر بود.