این تحقیق برآن است تا راه های افزایش ایمنی شناورهای غیرکنوانسیونی را بررسی نماید. بدین منظور شناورهای غیرکنوانسیونی تردد کننده به بندر امام خمینی (ره) را به عنوان نمونه مورد پژوهش قرار داده است. دراین تحقیق موضوع افزایش ایمنی شناورهای غیرکنوانسیونی را از دو منظر کاهش سوانح و حوادث و کاهش نواقص بررسی نموده است. یعنی این گونه فرض شده که ایمنی شناورهای غیرکنوانسیونی هم با کم شدن حوادث و هم با کم شدن نواقص قابل تحقق است . اطلاعات اولیه از آمار و گزارش های مرکز امداد ونجات و مرکز کنترل و بازرسی کشتی ها مستقر در بندر امام خمینی (ره) استخراج شده است. درستی فرضیه اصلی این تحقیق که همانا تاثیر آموزش در کاهش حوادث و نواقص و فرضیه دوم که به تاثیر نقش حاکمیتی، نظارتی و حمایتی دولت بر افزایش ایمنی می باشد را آزمایش می نماید. از آنجا که نزدیک به 80% (طبق گزارشات مرکز امداد و نجات) سوانح مورد مطالعه در این تحقیق مربوط به شناورهای سنتی می باشند، علل سوانح و حوادث در گزارشات مرکز امداد ونجات اکثرا به نقص سازه و خطای انسانی در این شناورها بر می گردند، دو پرسش نامه به روش لیکرت، یکی برای یافتن علل نقص سازه و دیگری برای یافتن علل خطای انسانی با استفاده از روش مصاحبه با متخصصان خبره و مرتبط طراحی می گردد. پرسشنامه سوم مربوط به یافتن علل نواقص است. از آنجا که بیشترین نواقص تکرار شده را می توان از آمار مرکز کنترل وبازرسی بندر امام (ره) استخراج نمود، علل اصلی بروز این نواقص نیز با مصاحبه با افراد کارشناس و صاحب نظر یعنی همان روش دلفی قابل تشخیص است، این علل را در قالب یک پرسش نامه سوم به روش لیکرت در آورده و در اختیار سوال شوندگان متخصص(روش دلفی) قرار داده می شود. روایی با استفاده از نظرات استاد راهنما و مشاوران پژوهش و همچنین مصاحبه با عده ای سوال شوندگان تایید گردیده و پایایی پرسشنامه ها با استفاده از روش آلفای کرونباخ مورد آزمایش قرار گرفته است که در حدود 89/0به دست می آید. در نهایت نتیجه گیری می شود که به ترتیب آموزش، نظارت، حاکمیت و حمایت در کم کردن نواقص گزارش شده از مرکز کنترل و بازرسی از اهمیت بیشتری برخوردارند و در مورد کم کردن سوانح ناشی از نقص سازه به ترتیب حمایت، نظارت و آموزش و در مورد کم کردن سوانح ناشی از خطای انسانی به ترتیب آموزش حاکمیت و نظارت از اهمیت بیشتری برخوردارند.