بافت شهرهای تاریخی مجموعه ای به هم پیوسته و منسجم است که هماهنگی، آمیختگی و یکپارچگی اجزاء را در هیئت یک کل نشان می دهد. خیابان کشی های ناهماهنگ، ترکیب کل شهر و مجموعه های شهری را از هم گسیخت و خیابان از فضایی شهری و عنصری پیوند دهنده در مرکز شهر به صورت راهی برای عبور و مرور خودرو تبدیل شد. خیابان امام خمینی، حدفاصل میدان امیر چخماق و خیابان مسجد جامع، در مرکز شهر و هسته اولیه شکل گیری شهر یزد و در کنار عناصر تاریخی، فرهنگی و اقتصادی مهم از جمله بازار و مسجد جامع واقع شده است. ولی ارتباط مناسبی بین عناصر و اجزاء پیرامون خیابان وجود ندارد و خیابان عامل گسست گردیده است. نوسازی های بدون اصول و ضابطه در سال های اخیر خیابان نیز، تأثیر بیشتری بر این گسستگی داشته است. خیابان باید جزئی از کل بافت به شمار آید و در طراحی آن به ادغام این جزء در کل توجه شود. همچنان که خود خیابان یک کل می باشد. این پژوهش با ماهیتی کاربردی، سعی دارد ارتباط و پیوند خیابان را با بافت پیرامون، برای رسیدن به کلی منسجم برقرار سازد و از این طریق باعث استمرار ویژگیهای بافت گردد. نتایج پژوهش نشان می دهد خیابان هنگامی می تواند با محیط پیرامون خود ارتباط برقرار کند، که از اصول و قواعدی همچون مقیاس انسانی، قواعد گشتالت، خودبسندگی و کیفیت هایی چون خوانایی، نفوذپذیری تبعیت کند. قرارگیری خیابان های بسیاری در محدوده بافت های تاریخی، پژوهش هایی در این زمینه را لازم می داند که در جهت گیری و مداخلات، الگوی مناسبی جهت بازطراحی خیابان ها در بافت های باارزش باشد، به همین خاطر پیشنهادهای طراحی در سه مرتبه کلان، میانی و خرد ارائه شد و حوزه ای از خیابان بعنوان نمونه، طراحی سه بعدی گردید.