عکاسی هرگز نمی تواند رابطه اش را با آن چه از آن تغذیه می کند قطع کند. تا زمانی که بین ذهن انسان، دستگاه بازنمایاننده ی واقعیت و جهان بیرون از ذهن ما، نتوان خط مستقیمی رسم کرد، هیچ عکسی نیز بوقوع نخواهد پیوست. با توجه به رخنه کردن روز افزون عکس ها در کلیه ی امور زندگی ما و با در نظر گرفتن نقش اساسی آن ها در ایجاد نگرشی نو به واقعیت همیشه در دسترس بیرونی، آن چه اهمیت پیدا می کند توجه به هستی شناسی (آن چه ما به عنوان واقعیت بصری پذیرفته ایم و در آن با یکدیگر اشتراکاتی داریم) و ماهیت رسانه ی عکاسی (که حداقل ادعای ارتباط تن به تن با واقعیت را دارد)، است. پدیدارشناسی با ارائه ی ابزار و نوع نگرش جدیدی که نسبت به جهان از ما طلب می کند، و با انعطاف، پتانسیل و تعمیم پذیری بی مانندی که در میان تمام نحله های فلسفی از آن برخوردار است، به کمک ما در شناخت ماهیت و جوهره ی رسانه ی پر حرف و حدیث عکاسی، می آید همانطور که پدیدارشناسی جهان مارا مفصل بندی می کند، عکاسی نیز با ارائه ی فهرستی تصویری و بی انتها از جهان ما را به ژرف اندیشی نه در خود هستی که در چگونگی هست بودنمان در آن، فرا می خواند. این رساله شامل 3 فصل اصلی می باشد که در آن ها ابتدا به ارائه ی توضیحاتی عام از مقولاتی اساسی مانند شهود، ذهن، ادراک، ماهیت، امر واقع و ... پرداخته شده و پس از ارائه و تشریح اصول و ابزاری که پدیدارشناسی برای ژرف اندیشی در جهان، برایمان فراهم کرده، به بررسی میزان انطباق پذیری مبانی آن با رسانه ی عکاسی پرداخته می شود.