هدف: این پژوهش به منظور بررسی اثربخشی زوج‏درمانی مبتنی بر دلبستگی بر ترس از صمیمیت و بخشش زوجین متأهل صورت گرفته است. روش : جامعه آماری شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به خانه های سلامت شهر تهران بود. ازبین زوجین مراجعه کننده به خانه های سلامت دو منطقه از شهرتهران ، با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، ابتدا 60 زوج انتخاب شدند. پرسشنامه سبکهای دلبستگی بزرگسالان جهت غربالگری، توسط زوجین تکمیل گردید. از این تعداد 40 زوج دارای سبک دلبستگی ناایمن بودندکه باتوجه به معیارهای ورود و یکسان سازی که در نظر گرفته شد (سن، تحصیلات، شغل، مدت زمان ازدواج)، 30 زوج انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند (15 زوج گروه آزمایش و 15 زوج گروه کنترل). ابزار گردآوری داده‏ها: مقیاس ترس از صمیمیت، پرسشنامه ی بخشش انرایت و گروه مطالعات تکامل انسانی (1997) بود. داده های پژوهش با استفاده از تحلیل کواریانس تک متغیره (آنکوا) و تحلیل کواریانس چند متغیره (مانکوا) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که بین گروه آزمایش و کنترل در میزان ترس از صمیمیت، بخشش و مولفه‏های آن تفاوت معنادار وجود دارد (01/0p?). به این معنی که زوج درمانی مبتنی بر دلبستگی برکاهش ترس از صمیمیت وافزایش بخشش زوجین موثر است. نتیجه گیری: آن چه اهمیت دارد این است که طبق نتایج بدست آمده، آموزش زوج درمانی مبتنی بر سبک دلبستگی، میزان صمیمت (هیجانی ، عقلانی ، جنسی ، جسمانی ، ارتباطی ، اجتماعی ، تفریحی ، روانشناختی ، معنوی ) و بخشش (شناختی ، رفتاری ، عاطفی ) را افزایش داده و علاوه بر آن بر تغییر سبک دلبستگی موثر بوده است و لذا این نوع زوج درمانی با توجه به ماهیت آن ، بسیار کارآمد و نویدبخش است .