دیوارهای پهلوگیر بتنی (دیوارهای ساحلی) سازه های وزنی هستند و جهت حفاظت از سواحل در برابر امواج و پهلوگیری کشتی ها، در بنادر احداث می شوند. گرچه در خصوص طراحی دیوارهای ساحلی وزنی در برابر بارهای استاتیکی، اطلاعات نسبتاً جامعی در دست می باشد، اما رفتار پیچیده ای که این سازه ها در برابر زلزله از خود نشان می دهند، به دلیل اندرکنش آب - خاک - سازه، هنوز به طور دقیق بررسی نشده است. هدف پژوهش حاضر، بررسی پارامترهای موثر بر رفتار لرزه ای و میزان تخریب (درصد آسیب) دیوارهای ساحلی وزنی بتنی به ازای سطوح مختلف عملکرد لرزه ای می باشد. با استفاده از مدلسازی های صورت گرفته به روش اجزای محدود، رفتار دینامیکی این سازه ها بررسی شده، تحلیل تاریخچه زمانی به ازای سطوح مختلف عملکرد بر اساس آیین نامه طراحی لرزه ای سازه های دریایی صورت گرفته و نهایتاً معیارهای خرابی دیوارها کنترل می شوند. با توجه به تحلیل های صورت گرفته، تعدادی از پارامترهای مهم تأثیرگذار بر عملکرد لرزه ای دیوار ساحلی، همچون لاغری مقطع دیوار ساحلی، اثر خاکریز پشت دیوار، خاک فونداسیون و مولفه قائم زلزله، شناسایی شدند و مشخص گردید که در اکثر موارد، رابطه ای خطی و مستقیم بین لاغری سطح مقطع و تغییر مکان تاج دیوار ساحلی وجود ندارد و در تحلیل لرزه ای، لاغری سطح مقطع دیوار ساحلی به تنهایی پارامتر تعیین کننده در پایداری آن نمی باشد. همچنین تأثیر اندرکنش آب - خاک - سازه بر نتایج، قابل توجه می باشد و نشان دهنده آن است که روابط تجربی خیلی قابل اطمینان نیستند و محدودیت هایی دارند.