سیستم های جاده ای خودکار (ahs) به منظور هدایت خودروها در شبکه جاده ای به صورت تمام اتوماتیک و بدون دخالت انسان مطرح شده اند. این سیستم ها دارای ابعاد مختلف فنی، اقتصادی، اجتماعی، زیستی و ... می باشند که در این پژوهش با استفاده از مهندسی نیازمندی ها طبقه بندی شده و مورد بررسی قرار گرفتند. "کنترل" به عنوان یکی از کلیدی ترین عملکردها در سیستم های جاده ای خودکار به صورت سلسله مراتبی در چندلایه مستقل از هم صورت می گیرد، بحث اصلی این پروژه بر لایه بالای این سلسله مراتب یعنی لایه شبکه به منظور مسیریابی خودروها در جاده ها تعریف شده است. در این پژوهش پس از مدل سازی شبکه جاده ای به صورت گرافی جهت دار، با در نظر گرفتن اثرات ahs بر پارامترهای ترافیکی مانند جریان و همچنین امکاناتی که زیرساخت جدید فراهم می کند (مانند امکان ارتباط و رهگیری تمام خودروها در هر لحظه) به بررسی اثر لایه شبکه در مسیریابی پرداخته شده است. لایه شبکه با استفاده از روش های بهینه سازی در تئوری گراف به انتخاب بهترین مسیر در شبکه جاده ای برای خودروها می پردازد. در این بین بررسی و شبیه سازی اثر لایه شبکه در چند مرحله صورت گرفته است چرا که تبدیل جاده های فعلی به ahs به صورت آنی صورت نخواهد پذیرفت بلکه طی روندی در طول بازه ی زمانی چند ساله امکان پذیر خواهد شد. بررسی نقش لایه شبکه در هر کدام از این مراحل پیش رو، نمایش دهنده بهبود ظرفیت و کیفیت ترافیک در صورت به کارگیری لایه شبکه است. در نهایت نیز شبیه سازی ها نشان دهنده بهبود حداقل دو برابری در ظرفیت جاده ها در صورت اجرای ahs هستند و این به معنی آن است که جاده ها با استفاده از ahs حداقل تا دو برابر می توانند جریان خودروها را عبور دهند قبل از آنکه از ظرفیت بیافتند و دچار گره های ترافیکی ناپایدار و متوقف شونده شوند.