ایندومتاسین یک مهارکننده¬ی غیراختصاصی آنزیم سیکلواکسیژناز (cox) است، که به صورت معمول در غلظت¬های بسیار پایین در نوزاد انسان به عنوان گشاد کننده مجاری سرخرگی استفاده می¬شود. ایندومتاسین مهارکننده پروستاگلندین¬ها است، پروستاگلندین¬ها رشد را القا می¬کنند و به عنوان یک شبه هورمون در بافت¬های مختلف بدن پستاندارن ترشح می¬شوند. ما فرضیه اثر گذاری ایندومتاسین بر رشد و تکوین بیضه را با تزریق ایندومتاسین به نوزادان تازه متولد شده¬ی موش، آزمایش کردیم، در این مطالعه به نوزادان تازه متولد شده¬ی موش¬های nmri، در روز صفر تولد (p0) با سه غلظت 25، 50 و 100 میلی¬گرم بر کیلوگرم وزن بدن تزریق شد و گروه دیگری بدون تزریق ایندومتاسین به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. پس از 35 روز نوزادان نر پس از وزن کردن از طریق نخاعی شدن کشته شدند و بیضه¬ی آن¬ها جدا شد، سپس بیضه¬ها برای بررسی¬های میکروسکوپ نوری تثبیت و برش¬گیری و رنگ¬آمیزی شدند. نتیجه¬ی این مطالعه نشان داد که ایندومتاسین به¬طور معنی¬داری تعداد سلول¬های لوله¬های منی ساز را در غلظت-های 25، 50 و 100 میلی¬گرم بر کیلوگرم کاهش می¬دهد (p<0.05). هم¬چنین تعداد لوله¬های منی¬ساز را در همه غلظت¬ها نسبت به گروه کنترل کاهش می¬هد (p<0.05). طبق یافته¬های این تحقیق، استفاده از ایندومتاسین به عنوان مهارکننده¬ی پروستاگلاندین¬ها در بدو تولد بافت بیضه را تحت تاثیر و کیفیت بیضه را تغییر می¬دهد.