ایندومتاسین یک مهار کننده غیراختصاصی آنزیم سیکلواکسیژناز (cox) است که به صورت معمول در غلظت¬های بسیار پایین در نوزاد انسان به عنوان گشادکننده مجرای سرخرگی استفاده می¬شود. ایندومتاسین مهارکننده پروستاگلندین¬ها است. پروستاگلندین¬ها رشد را القاء می¬کنند و به عنوان یک شبه هورمون در بافت¬ها¬ی مختلف بدن پستان¬دارن ترشح می¬شوند. ما فرضیه اثرگذاری ایندومتاسین بر رشد و تکوین رحم را با تزریق ایندومتاسین به نوزادان تازه متولد موش آزمایش کردیم. در این مطالعه به نوزادان تازه متولد موش¬های nmri، در روز صفر تولد (p0) با سه غلظت 25،50 و100 میلی¬گرم¬برکیلوگرم وزن بدن تزریق شد و گروه دیگری بدون تزریق ایندومتاسین به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته¬شد. پس از 21 روز نوزادان ماده جدا شدند و پس از وزن کردن کشته¬شدند و رحم آنها جدا شد. سپس رحم¬ها برای بررسی¬های میکروسکوپ نوری، تثبیت ، برش¬گیری و رنگ¬آمیزی شدند. نتیجه این مطالعه نشان داد که ایندومتاسین، تعداد سلول¬های اپیتلیوم رحم را در غلظت¬های 25 و50 میلی¬گرم-برکیلوگرم به طور معنی¬داری (p<0.05) نسبت به گروه کنترل کاهش می¬دهد. ضخامت لایه¬ی عروقی استروما و ضخامت لایه¬ی عروقی پریمتر را در همه¬ی غلظت¬ها نسبت به گروه کنترل به طور معنی¬داری (p<0.05) افزایش می¬هد. قطر پریمتر را در همه غلظت¬ها نسبت به گروه کنترل به طور معنی¬داری (p<0.05) افزایش می¬دهد. قطر میومتر، استروما، تعداد غدد و عمق غدد تغییر معنی¬داری را در گروه¬های مورد مطالعه نسبت به گروه کنترل نشان نداند. طبق یافته¬های این تحقیق، استفاده از ایندومتاسین به عنوان مهارکننده پروستاگلندین در بدو تولد بافت رحم را تحت تاثیر قرار می¬دهد. .