ادبیات داستانی و از آن میان رمان در نگرش کارکرد گرایانه به بازآفرینی حقایق جامعه می پردازد و آنچه را در پیرامون زندگی فردی و جمعی انسان وجود دارد به تصویر می کشد و در انتقال هرچه سریع تر مسائل نقش دارد. درون مایه اندیشه، احساسات و عواطف انسانی ا ست که از طریق داستان ها منتقل می شود. درون مایه به شکل فراگیری در کلّ اثر ادبی وجود دارد و نویسنده را در پیشبرد ایده هایش یاری می رساند و هماهنگ کننده اجزا و عناصر مختلف داستان است. آشنایی با ایده نویسنده رمان و پی بردن به دل مشغولی اصلی ای که درصدد بازتاب آن است ما را به سوی مسائل مهمّ جامعه امروزی رهنمون می سازد. در این پایان نامه درون مایه رمان های برگزیده زنان ایرانی در دهه هشتاد مورد تحلیل قرار می گیرد تا به این پرسش ها پاسخ داده شود که مضمون غالب این رمان ها و مهم ترین دغدغه های نویسنده زن این رمان ها چه بوده است؟ آن ها از چه راه هایی برای نمودار کردن اندیشه درونی خود بهره جسته اند این پژوهش بر آن است با روش توصیفی ـ تحلیلی درون مایه مسلط رمان ها را تحلیل نماید و شیوه هایی را که نویسندگان زن از آن برای بازگویی مضمون های خود استفاده کرده اند، معرفی کند. نویسندگان زن در نگاه کلّی از سویی به مسائل خانوادگی و اجتماعی زنان در جامعه و بازتاب امیال و خواسته ها و فردیّت زنانه می پردازند و از سویی دیگر به مسائلی توجه دارند که به همه افراد جامعه مربوط است. اظهارنظرها و تفسیر های راوی و شخصیت ها، لحن روایت، زاویه دید، عنوان داستان، طرح، صحنه پردازی، تأکیدهای نمادین، انگاره های تکراری و هم کناری کنایی و چگونگی ترکیب و تلفیق این عناصر سر نخ دستیابی به مضمون این رمان هاست.