اغلب سیستم های مقاوم در برابر زلزله، از اید? جاری شدن فولاد و اصطکاک برای اتلاف انرژی استفاده می کنند. این سیستم ها چرخه های هیسترزیس پایداری را به نمایش می گذارند ولی مشکل عمد? آنها ایجاد تغییرشکل های پسماند پس از وقوع زلزله می باشد. برای رفع این نقیصه، سیستم های خودمرکز در دهه های اخیر مطرح گشت. یکی از روش های دستیابی به این سیستم ها، استفاده از آلیاژهای حافظه دار شکلی می باشد. این آلیاژها می توانند تا کرنش های حدود 10 درصد را بدون برجای گذاشتن کرنش پسماند و هم زمان با رفتار هیسترتیک تحمل کنند. بر همین اساس جلایی فر و عسگریان با الهام گرفتن از عملکرد مهاربندهای کمانش تاب یک میراگر محوری ترکیبی از فولادو آلیاژهای حافظه دار شکلی را ارایه نمودند. اعضای این میراگر از دو بخش الاستیک و هست? مرکزی (قسمت غیرالاستیک) تشکیل شده بودند و توسط یک مکانیزم محصور شدگی، از کمانش آنها تحت بارهای فشاری جلوگیری به عمل آمده بود. این میراگر توانست تست های آزمایشگاهی و عددی را با موفقیت به پایان برساند ولی فاقد یک مدل رفتاری بود. در این پژوهش به ارای? یک مدل رفتاری مناسب برای میراگر فوق پرداخته شده است. پس از مدلسازی میراگر در نرم افزار متلب، پارامترهای موثر بر رفتار میراگر مشخص گردید. سپس میزان تأثیر هر یک از آنها بر رفتار میراگر تحت بارگذاری sac، مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از انجام تحلیل ها مشخص گشت که تعداد اعضای میراگر و پارامترهای وابسته به قسمت هست? اعضا بیشترین تأثیر را بر رفتار میراگر دارند. همچنین مشاهده شد که میله های sma، تنها نقش بازگردانندگی میراگر به حالت اولیه را نداشته بلکه به اعضای فولادی در میراکردن انرژی نیز کمک می کنند. در نهایت یک مدل رفتاری برای میراگر محوری ترکیبی از فولاد و آلیاژ حافظه دار شکلی پیشنهاد شد.