پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش واسطه¬گری تاب¬آوری در رابطه بین سبک¬های دلبستگی و بهزیستی روانی در دانش¬آموزان دوره متوسطه ¬صورت گرفت. شرکت¬کنندگان این پژوهش شامل 355 نفر(179 پسر و 176 دختر) از دانش¬آموزان دبیرستان¬های شهر شیراز بودند که بر اساس روش نمونه¬گیری خوشه¬ای چند مرحله¬ای انتخاب شدند. به منظور اندازه¬گیری متغیرهای پژوهش هر یک از شرکت کنندگان، پرسش نامه های سبک-های دلبستگی (هازان و شیور، 1987)، تاب¬آوری(کانر و دیویدسون، 2003) و بهزیستی روانی(ریف و کیز، 1995) را تکمیل نمودند. پایایی ابزارهای پژوهش با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ و روایی آنها از طریق همسانی درونی بررسی گردید. نتایج به دست آمده حاکی از پایایی و روایی قابل قبول آزمون¬ها بود. با استفاده از رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان و با استفاده از مراحل پیشنهادی بارون و کنی(1986)، مدل مفهومی پژوهش مورد ارزیابی و تحلیل قرار گرفت. یافته¬ها نشان داد تاب¬آوری در رابطه بین سبک دلبستگی ایمن و بهزیستی روانی نقش متغیر میانجی کامل و در رابطه بین دلبستگی ناایمن دوسوگرا و بهزیستی روانی، نقش متغیر میانجی نسبی را ایفا نموده است.یافته دیگر پزوهش این بود که سبک دلبستگی اجتنابی پیش بین معنادار تاب آوری نبود و تاب¬آوری در رابطه بین سبک دلبستگی اجتنابی و بهزیستی روانی دارای نقش میانجی گری نیست. در پایان، به منظور بررسی تفاوت های جنسیّتی در متغیرهای پژوهش از آزمون آماری t برای گروه های مستقل استفاده گردید و مشخص گردید که در سبک های دلبستگی و تاب آوری بین میانگین نمرات دختران و پسران تفاوت معناداری وجود ندارد اما در بهزیستی روانی میانگین نمرات پسران به نحو معناداری بالاتر از میانگین نمرات دختران بود.