فضاهای عمومی شهری بستر رشد و تکامل جامعه شهری میباشند. آرامش و احساس امنیت در این گونه فضاهای شهری ضرورتی انکارناپذیر است و عدم توجه به آن تهدیداتی را در عرصه شهر و پیرامون آن به وجود می آورد. از اینرو و از آنجا که ساکنین شهرها حقوق برابر در استفاده از این فضاها داشته، لذا ایجاد فضاهایی مناسب و مطلوب برای گروههای سنی و جنسی مختلف از جمله زنان اهمیت زیادی یافته است. در این میان بویژه در ایران، میادین شهری بعنوان بستر و زمینه ساز تعاملات و مراودات اجتماعی، بیش از هر محیط شهری دیگری نیازمند امنیت میباشند. این پژوهش با هدف ارائه شاخصهای محیطی تاثیرگذار بر ارتقا امنیت زنان در فضاهای عمومی شهری به مطالعه بر روی امنیت محیطی از بعد کالبدی بطورعام و در فضای شهری میادین ونک، شیخ بهایی و ده ونک بصورت خاص (بدلیل موقعیت مکانی و پراکنش فعالیتهای اطراف خود پذیرای زنان زیادی میباشند) پرداخته است. بدین منظور، در بخش مبانی نظری پژوهش پس از تعریفی دقیق از فضاهای عمومی شهری و کارکردها و ضرورتها و اهمیت آنها در برنامه ریزی شهری، به نیازها و تجارب زنان در شهرها پرداخته و محدودیتهای ایشان، در استفاده از فضاهای عمومی شهری را بازگو نموده است.در ادامه با معرفی رویکرد cpted و آشنایی کامل با محدوده مورد مطالعه، با استفاده از تکنیک شاخص ساز، شاخصهایی را جهت سنجش مطلوبیت نمونه مورد مطالعه (حد فاصل میادین ونک،شیخ بهایی و ده ونک) استخراج نموده و در قالب پرسشنامه هایی بین زنان استفاده کننده از فضا ارائه شد. در نهایت پس از انجام تحلیلهای آماری مناسب (آزمون t و آزمون فریدمن)، به تشخیص وجود تاثیر هریک از شاخصهادر امنیت محیطی زنان استفاده کننده از فضا پرداخته شد . نتایج نشان داد که بین شاخصهای محیطی تعریف شده امنیت زنان، رابطه ای معناداروجود دارد.