این پژوهش به منظور بررسی رابطه خود کارآمدی و راهبردهای مقابله ای با کیفیت زندگی افراد مبتلا به سرطان و نیز مطالعه تأثیر مشاوره گروهی به روش همتادرمانی روی متغیرهای مذکور انجام گرفته است. بخش اول پژوهش که از نوع همبستگی است، بر روی 100نفر بیمار سرطانی، منتخب از سه بیمارستان شهر تهران: بیمارستان شهدای تجریش، بیمارستان پارس و بیمارستان هفت تیر انجام شد. بخش دوم پژوهش که از نوع شبه آزمایشی بر روی نمونه ی هدفمند متشکل از16 نفر بیمار انجام شد. از این تعداد 4 نفر افرادی بودندکه کیفیت زندگی بالاتری داشتند و 12 نفر بیمارانی بودند که در قسمت اول مطالعه کیفیت زندگی پایینی را گزارش کرده بودند.اعضای گروه در 10 جلسه که هفته ای یکبار به مدت 75 الی 90 دقیقه تشکیل شد، شرکت نمودند. قبل و بعد از اتمام جلسات پرسشنامه های تحقیق را تکمیل کردند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش:1-خودکار آمدی مقابله با مشکلات ( چسنی وهمکاران،2006)،2-پرسش نامه پاسخهای مقابلهای ( بیلینگز و موس ،1981) و3- پرسشنامه استاندارد کیفیت زندگی بیماران سرطانی (آرونسون ،1987) است. نتایج پژوهش در بخش اول گویای این امر است که:متغیر خودکارآمدی با کیفیت زندگی ارتباط مثبت معنادار دارد، خرده مقیاسهای خودکارامدی (راهکار مساله مدار،متوقف ساختن هیجانات منفی و کسب حمایت ازخانواده ) با کیفیت زندگی که شامل دو بعد عملکردی و علایم است، در بعد عملکردی ارتباط مثبت معنادار دارند امادربعد علایم ارتباط معناداری از نظر آماری دیده نشد. راهبردمقابله ای که شامل دو خرده مقیاس مساله مدار و هیجان مدار است در بعد مسأله مدار با کیفیت زندگی ارتباط مثبت معنادار است، لیکن در بعد هیجان مدار با کیفیت زندگی ارتباط منفی معنادار است. نتایج بخش تجربی پژوهش نشان داد که مشاوره گروهی به روش همتادرمانی منجر به افزایش خودکارآمدی، تغییر راهبردهای مقابله ای موثر بوده است و در نتیجه موجب افزایش کیفیت زندگی افراد مبتلا به سرطان می شود. بنابراین پیشنهاد می گردد که درمانگران از مشاوره های گروهی به شیوه همتادرمانی به منظور ارتقای کیفیت زندگی بیماران سرطانی بهره گیرند.