با توجه به این مطلب که بتن یک ماده کامپوزیت می باشد و عوامل متعددی مانند درصد آب به سیمان، دانه بندی و نوع سنگدانه ها، مواد افزودنی، پر کننده ها، عمل آوری و غیره بر خواص بتن تأثیرگذار بوده و انجام آزمایش ها برای تعیین پارامترهای اصلی گاهاً پیچیده، زمانبر و مستلزم صرف هزینه می باشد، لزوم تبیین یک روش انعطاف پذیر، با دقت مناسب و کارا برای پیش بینی این خواص بیش از پیش احساس می گردد. در این پایان نامه با استفاده از منطق فازی مدلی پیشنهاد شده است که با استفاده از آن می توان خواص بتن خود متراکم تازه و سخت شده را پیش بینی کرد. برای این منظور 50 سری طرح اختلاط در نظر گرفته شده است. 70 درصد این طرح اختلاط ها جهت اموزش به مدل معرفی شده و 30 درصد باقیمانده برای ارزیابی مدل مورد استفاده قرار گرفته است. «نسبت آب به مواد چسباننده» و «نسبت زئولیت به مواد چسباننده» به عنوان ورودی های مدل و «مقاومت فشاری 7 روزه» ، «مقاومت فشاری 28 روزه»، «مقاومت کششی 28 روزه»، میزان روانی، توانایی عبور و مقاومت در برابر جداشدگی به عنوان خروجی های مدل در نظر گرفته شدند. نتایج حاصل از این پایان نامه نشان داده است که مدل فازی در پیش بینی خصوصیات بتن خودمتراکم تازه ضریب کیفیت (شاخص کارایی مدل) بالاتری را نسبت به خصوصیات بتن خود متراکم سخت شده، داراست. برای تحلیل میزان قابلیت اطمینان، مدل فازی با مدل رگرسیون خطی و غیر خطی مقایسه گردیده است که نتیجه این قیاس نشان می دهد مدل فازی در تمامی پارامترهای خروجی از ضریب کیفیت بالاتری برخوردار است. به عبارت دیگر مدل فازی ارائه شده در این پایان نامه الگوی مناسب تری برای پیش بینی خواص بتن خود متراکم می باشد.