سیکلودکسترین ها اولیگوساکاریدهای حلقوی هستند که می توانند به عنوان نانوکپسول های خالی با حفره آب گریز و سطح خارجی آب دوست تعریف شوند که سه گروه اصلی آن ها عبارت از: β، α و γ می باشند. سیکلودکسترین ها توانایی کپسوله کردن گستره ی وسیعی از مواد از جمله داروها را دارند، بنابراین از آن ها به طور گسترده در داروسازی به عنوان عوامل افزایش دهنده حلالیت داروهای کم محلول در آب و پایدار کننده استفاده می شوند. به دلیل حلالیت نسبتا پایین و سمیت کم سیکلودکسترین های طبیعی، اصلاح آن ها با گروه های عاملی مناسب یک روش برگزیده جهت افزایش حلالیت و کاهش سمیت آن ها می باشد. نیفدیپین دارویی است که در درمان فشار خون بالا و کاهش درد قفسه سینه در بیماران قلبی استفاده شده که به دلیل حلالیت کم در محیط آبی و ناپایداری در برابر نور، اثربخشی مناسب و کامل خود را نخواهد داشت. هدف اصلی این پروژه افزایش حلالیت و پایداری این دارو و دارورسانی در ابعاد نانو از طریق کمپلکس شدن با β-سیکلودکسترین و مشتق آمینو آن و مقایسه میزان توانایی آن ها در تشکیل کمپلکس بوده که به این منظور، مشتق آمینو β-سیکلودکسترین سنتز شده و با روش هم رسوبی کمپلکس آن ها با دارو تهیه شده است. در نهایت، تمامی اهداف مورد نظر با آنالیزهای ft-ir، 1h nmr،اسپکتروفتومتری uv-vis، dsc، dls، tga، روش حلالیت فاز و روش جاب بررسی شده و نتیجه مطلوب حاصل گردیده است.