از آنجا که پژواک گویی و رفتارهای چالش انگیز، از مشکلات چشمگیر کودکان درخودمانده محسوب می شوند، این پژوهش، به بررسی اثر بخشی تکرار گفتار بر کاهش پژواک گویی و رفتارهای چالش انگیز کودکان درخودمانده پرداخته است. پژوهش حاضر از نوع تک آزمودنی با طرح ab است.نمونه آماری ، 3 دانش آموز پسر درخودمانده بودند که در مدرسه استثنایی پسرانه بشارت شهر تهران تحصیل می کردند. روش مداخله ،در این پژوهش روش تکرار گفتار بوده است که به صورت تکرار پژواک گویی های نمونه ها انجام شده است و تاثیر آن در فراوانی پژواک گویی ها و رفتارهای چالش انگیز از طریق ثبت فراوانی رفتار پس از هر جلسه مداخله مورد بررسی قرار گرفت.جلسات، شامل سه جلسه مشاهده جهت ثبت خط پایه و شش جلسه مداخله و در نهایت یک جلسه پیگیری پس از آخرین جلسه ثبت فراوانی در نظر گرفته شد. جداول فراوانی و نمودارهای ترسیم شده، نشان دهنده تاثیر این روش مداخله در کاهش پژواک گویی ها و رفتارهای چالش انگیز در نمونه ها هستند.پیشنهاد می شود که از این روش برای کاهش پژواک گویی و رفتارهای چالش انگیز کودکان درخودمانده استفاده شود.