چکیده زنبور عسل ایرانی (apis mellifera meda) یکی از 24 نژاد زنبور عسل موجود در دنیاست که علاوه بر ایران، در شمال عراق و جنوب شرقی ترکیه و حتی در شمال سوریه وجود دارد. این نژاد از نظر خصوصیات مرفولوژیک ظاهراً شبیه نژاد ایتالیایی است و از نظر خصوصیات بیولوژیک نیز نژادی است با تمایل به بچه دهی زیاد، قدرت جمع آوری بره موم زیاد، قدرت زمستان گذرانی خیلی خوب و رفتار تهاجمی بالا که مجموعاً این نژاد را از سایر زیر گونه ها متمایز می سازد. در راستای اهمیت حفظ تنوع در نژادها و شناسایی ذخایر ژنتیکی و با توجه به اینکه اولین گام برای نیل به اصلاح نژاد هدفمند، مشخص نمودن میزان تنوع ژنتیکی موجود در جمعیت هاست، تلاش شد تنوع ژنتیکی جمعیت زنبور عسل ایرانی در سرتاسر ایران مورد ارزیابی قرار گیرد. در بین نشانگرهای مولکولی، ریزماهواره ها در برآورد تنوع ژنتیکی زنبور عسل در سرتاسر دنیا به طور وسیعی مورد استفاده قرارگرفته اند. در این تحقیق از 18 جمعیت متعلق به هشت استان کشور (خراسان رضوی، سمنان، مازندران، البرز، زنجان، همدان، آذربایجان غربی و اصفهان) نمونه برداری انجام شد و تنوع ژنتیکی آنها با استفاده از ده جفت نشانگر ریزماهواره تعیین گردید. پس از استخراج dna به روش ctab و بهینه سازی شرایط و انجام pcr، تمامی جایگاه ها به خوبی تکثیر و فرآورده های pcr بر روی ژل آکریل آمید غیرواسرشته ساز 12 درصد الکتروفورز شدند. بر اساس نتایج تکثیر باندهای مورد نظر، ده جفت آغازگر استفاده شده در این تحقیق به دلیل ایجاد چند شکلی بالا، کارآمد تشخیص داده شدند. تعداد آلل های تکثیرشده توسط هر کدام از این جفت آغازگرها از 11 تا 26 آلل متغییر بود. متوسط تعداد آللها در هر مکان ژنی 9/21 و متوسط هتروزیگوسیتی مورد انتظار در هر مکان ژنی 991/0 بود. مطابق دندروگرام رسم شده با اطلاعات حاصل از نشانگرهای ssr با استفاده از sharedallele و روش upgma با نرم افزار power marker v.3.25، جمعیت های زنبور عسل مورد بررسی در چهار گروه تقسیم بندی شدند.گروه بندی جمعیت های زنبور عسل ایرانی به میزان زیادی با پراکنش جغرافیایی آنها تطابق داشت. تجزیه واریانس مولکولی داده ها نشان داد که اختلاف بین جمعیت ها معنی دار می باشد (p<0.001) و همچنین تنوع ژنتیکی درون جمعیتی 57/90 درصد و تنوع بین جمعیتی 43/9 درصد برآورد گردید. در کل نتایج حاصله نشان داد که جمعیت زنبور عسل ایرانی از تنوع ژنی مناسبی برخوردار است که میزان تنوع درون جمعیت ها به مراتب بیشتر از میزان تنوع بین جمعیت ها می باشد. کلمات کلیدی: 1- زنبور عسل ایرانی 2- تنوع ژنتیکی 3- ریزماهواره ها 4- تجزیه واریانس مولکولی

رشد و زیست شناسی تولیدمثل خرچنگ آب شیرین sodhiana blanfordi (alock, 1909) درچشمه آب شیرین ایلود از جنوب ایران مورد مطالعه قرار گرفت.در کل 158 خرچنگ نمونه برداری شد، که از آن ها 89 نر(%32/56)، و 69 ماده (67/43) بودند. آنالیز رابطه بین عرض کاراپاس و وزن درهر دو جنس، رشد ایزومتریک را نشان داد. دوره تولیدمثل گونه فصلی و در طول ماه های آذر تا اردیبهشت بود. شاخص گنادوستماتیک(gsi)جنس ماده در فروردین به اوج رسید و در ماه های تیر تا مهر کاهش یافتچهار مرحله بلوغ تخمدانی برای جنس ماده از لحاظ ماکروسکوپی و میکروسکوپی تشخیص داده شد: مرحله تخلیه تخمدانی، مرحله اولیه بلوغ، مرحله پیشرفته بلوغ و مرحله بالغ تخمدانی.

در این تحقیق میزان عنصر جیوه در بافت نرم و سخت میگوی موزی و رسوبات منطقه غرب بندرعباس (3 ایستگاه) و منطقه قشم(2 ایستگاه) با هدف بررسی میزان آلودگی محیط و موجودات منطقه به خصوص میگوی موزی اندازه گیری گردید. بدین منطور در تابستان وزمستان سال 1386 نمونه برداری از رسوبات بستر از 5 ایستگاه با 3 تکرار صورت گرفت. همچنین نمونه برداری از میگوی موزی از 5 ایستگاه مزبور انجام پذیرفت که پس از زیست سنجی و هضم شیمیایی نمونه ها در نهایت توسط دستگاه جذب اتمی میزان عنصر جیوه در میگوی موزی و رسوبات بستر اندازه گیری شد. نتایج حاصل بیانگر آن است که میانگین جیوه در رسوبات طی 2 فصل (بر حسب میکروگرم/گرم وزن خشک) (ppm ) 1.98 می باشد که در مقایسه با استانداردهای آمریکا و کانادا به طور معنی داری بیشتر است (p<0/05). همچنین میانگین جیوه در بافت سخت و نرم طی 2 فصل بترتیب 78.81±192.33 و 137.1± 296.16(بر حسب میکروگرم/کیلوگرم وزن خشک) (ppb) می باشد که در مقایسه با استانداردهای جهانیepa ، fda وwho به طور معنی داری کمتر است. هیچگونه همبستگی معنی داری بین اندازه و وزن میگوی موزی با میزان تجمع جیوه در بافت سخت و نرم طی فصل زمستان مشاهده نمی گردد ( p>0/05). در فصل تابستان تجمع جیوه در بافت نرم با طول کل میگوهای جنس نر همبستگی معنی داری را نشان می دهد ( p< 0/05).در حالیکه تجمع جیوه در بقیه موارد همبستگی منفی را نشان نمی دهد. ( p>0/05).