زلال سازی از مهم ترین مراحل تصفیه آب در تصفیه خانه های متعارف آب است. در ظرفیت های بالا سه عمل انعقاد، لخته سازی و ته نشینی با هم در یک فضا که زلال ساز نامیده می شوند، انجام ی گیرند. یکی از این زلال ساز ها پولساتور است که در آن ته نشینی و لخته سازی با هم به صورت یکجا انجام می شود. این زلال ساز در زمره حوض های ته نشینی مرکب با پتوی لجن (sludge blanket) دسته بندی می شود. اکسیلاتور هم نوعی زلال ساز است که به دلیل داشتن مزایای زیادی از جمله تلفیق فرایند های اختلاط، لخته سازی و ته نشینی در یک واحد و راندمان نسبتا قابل قبول امروزه مورد توجه طراحان تصفیه خانه آب می باشد. تقسیم بندی اکسیلاتور از نوع زلال ساز های بدون لجن روب است. نوع و مقدار ماده منعقد کننده و همچنین اختلاط مناسب جهت تشکیل فلوک های مناسب در انعقاد و لخته سازی موثر هستند. هدف از انجام این تحقیق بررسی عمکلرد پولساتور، سوپر پولساتور و اکسیلاتور در کدورت های بالا و دبی های مختلف و مقایسه آن ها با هم است. در مرحله اول مقدار بهینه مواد منعقد کننده زاج و کلروفریک در کدورت های بالایntu 1500، 2000 و 2600 به دست آمد. در مرحله بعد زمان مکش و رانش بهینه برای عملکرد پولساتور به ترتیب 20 و 70 ثانیه به دست آمد. به منظور انجام آزمایشات از پایلوتی با جنس پلکسی گلاس و ابعاد 70 ×70 ×120 سانتی متر استفاده شده است. برای ایجاد خلاء از پمپ خلاء و برای تغییر ارتفاع مکش از شیرهای برقی معمولی و معکوس استفاده شده است. نتایج آزمایش نشان داد که با افزایش کدورت ورودی از ntu 1500به ntu2600 در هر دبی راندمان حذف کدورت، از راندمان حدود 98 درصد به راندمان بالای 99 درصد می رسد . در دبی و کدورت های بالاتر استفاده از کلرورفریک راندمان حذف را بالاتر می برد. به طور کلی در 67% موارد کلرورفریک نتیجه بهتری نسبت به زاج نشان داد. بین زلال سازها، سوپرپولساتور کارایی بیشتری نسبت به پولساتور و اکسیلاتور به دلیل وجود صفحات لاملا از خود نشان می دهد. با افزایش غلظت آهک در دبی وکدورت ورودی مشخص، سختی آب کاهش و tds و ec آب افزایش می یابد. افزایش tds و ec به ازای استفاده از منعقد کننده کلرورفریک بیشتر از منعقد کننده زاج به دست آمد. مقادیر مختلف آهک علاوه بر سختی بر روی میزان کدورت خروجی نیز تاثیر دارد.