چکیده منیرو روانی پور(1333- ) یکی از برجسته ترین زنان داستان نویسی است که با مجموعه داستان کوتاه کنیزو(1367) به دنیای ادبیات داستانی معاصر ایران معرفی شد و با خلق رمان های اهل غرق(1368)، دل فولاد(1369) و کولی کنار آتش(1378) در میان نویسندگان معاصر جایگاه معتبری احراز کرد. علی رغم تمام بحث ها و گفت وگوهای صورت گرفته و مطالب نوشته شده در باب آثار وی، باز هم انجام تحقیقی دقیق در باب سبک آثارش ضروری می نمود. بدین اعتبار سه رمان نویسنده از دیدگاه سبک شناسی در سه محور زبانی، بلاغی و روایی مورد بررسی قرار گرفت که حاصل این تحقیق و بررسی نشان از آن دارد که نویسنده همچنان در پی تجربه های تازه ی نویسندگی است و در سه رمان خود به ترتیب -و به تقریب- سه ژانر متفاوت را آزموده است: رئالیسم جادویی، به سوی نوعی سمبولیسم و پست مدرنیسم. به جهت تفاوت ژانرهای سه رمان، طبعاً وحدت سبکی و یا به تعبیر دیگر، عناصر ثابت تکرارشونده که شاخصه های سبکی نامیده می شود، کمتر مشاهده می-گردد. علی رغم آن، با تکیه بر موارد تقریباً مشترک، می توان توجه به واژگان بومی، موتیف های واژگانی خاص، تشبیهات گسترده حسی، شخصیت های نمادین و . . . را از شاخصه های اصلی رمان های او برشمرد.