بزرگ علوی یکی از نویسندگان برجسته ا ی است که در ادبیات داستانی معاصر سهم بسزایی دارد. او نویسنده ای واقع گرا است و رمان چشم هایش از نوع رمان های سیاسی- عاشقانه می باشد. بزرگ علوی در رمان چشم هایش ضمن پرداختن به بخشی از زندگی هنرمندی مبارز، نمایی از اوضاع و احوال اجتماعی سیاسی ایران را در دوره ی حکومت دیکتاتوری رضاشاه نشان می دهد. علوی به عنوان یکی از نویسندگان روشنفکر، در پی ارائه تصویری روشن از فضای جامعه ی ایران و به طور مشخص توصیف رفتار و روحیه سیاسی -اجتماعی گروه های کوچک ولی موثر، روشنفکران مبارز سیاسی بوده است. در این رساله سعی شده است تا با تحلیل رمان چشم هایش به نمایی کلی از اوضاع سیاسی- اجتماعی دوره ی پهلوی و همچنین جایگاه بزرگ علوی در ادبیات معاصر اشاره شود. در بخشی از رساله به تاثیرپذیری بزرگ علوی از مکاتب ادبی اشاره می شود. بزرگ علوی در رمان چشم هایش ضمن این که به رئالیسم گرایش داشته است آن را. با رگه هایی از رمانتیسم تلفیق کرده، به طوری که هرگاه به عنوان مبارزی اجتماعی ظهور می کند به رئالیسم توجه دارد و هرگاه رمان چشم هایش عرصه ی خاطرات عاشقانه فرنگیس و ماکان می شود رئالیسم علوی رنگی رمانتیک به خود می گیرد. عشق و سیاست از پایه های ثابت داستان های بزرگ علوی به شمار می رود و این دو برگرفته از زندگی او می باشد. بزرگ علوی از عشق در جهت هنری کردن مسایل سیاسی و اجتماعی بهره جسته است تا خواننده با جذبه ی خاصی به خواندن رمان بپردازد.