گسترش روزافزون فضای مجازی بدون توجه به محتوای آن، واجد نکات مثبت و منفی فراوانی است و ضریب نفوذ اینترنت، اهداف خوب و بد صاحبان شبکه ها و همچنین سرعت فن آوری، تاثیرات متضاد و سوال برانگیزی بر روابط ملت ها و دولت ها بر جای نهاده است. قدرت، توانائی یک کشور در استفاده از منابع و امکانات جهت تاثیرگذاری بر رویداد های بین المللی بنفع خود است، لذا حفظ قدرت در ارتباط با جایگاه منطقه ای و وزن بین المللی، از وظایف مهم حکومت هاست و کشورها برای حفظ موجودیت خود و مقابله با تهدیدات خارجی ناگزیرند سیاست ها و برنامه هایی را جهت افزایش توانمندی و قدرت ملی خود بکار گیرند. بدیهی است ایران زمانی می تواند از فضای مجازی خود بهره ببرد و به تقویت قدرت ملی خود بپردازد که استراتژی راهبرد و نیز ارزش های مطلوب خود را به گونه ای ارائه دهد که از دو بعد ملی و فراملی مولفه های تولید قدرت خود، نهایت بهره برداری را ببرد. در این پژوهش تلاش شده است تا با بهره گیری از فرضیه های مطرح شده به سوالات پیرامون ظرفیت های فضای رسانه ای و چگونگی بهره مندی از این توانائی ها برای افزایش قدرت ملی کشور به روش گردآوری منابع و تجزیه و تحلیل داده ها، پاسخ داده شود. نتایج تحقیق نشان می دهد که در دنیای قرن بیست و یکم، بیشتر فعالیت های سیاسی، نظامی، امنیتی و اقتصادی داخلی و بین المللی کشورها بوسیله ی شبکه های الکترونیکی صورت گرفته و بسیاری از این اطلاعات در رایانه ها و آرشیوهای الکترونیکی نگهداری می شوند. در چنین شرایطی اگر کشورها سیستم های بومی مجازی نداشته و وابسته به بیگانگان و صاحبان تکنولوژی برتر مجازی باشند، شکی نیست که دیگر نمی توان هیچگونه قدرت و امنیتی در عرصه های سیاسی، اقتصادی ،اجتماعی، فرهنگی و نظامی، برای اینگونه واحدهای سیاسی متصور شد.